From Wikipedia, the free encyclopedia
A cutícula vexetal é unha capa protectora de composición cerosa que cobre a superficie das plantas e que é producida polas células da epiderme [1] das follas, talos novos e outras partes aéreas que carecen de periderme. A cutícula tende a ser máis grosa na face das follas. Aínda que as plantas de climas secos poden ter cutículas grosas, esta non sempre é máis grosa nas plantas xerófitas ca nas mesófitas.
A cutícula forma unha capa insoluble impregnada e cuberta por ceras.[2] Está formada por ceras intra e epicuticulares, cutina e cután; estes dous últimos forman unha matriz polimerizada. As ceras epicuticulares son mesturas de compostos alifáticos hidrofóbicos, que son compostos hidrocarbonados de cadeas de 16 a 36 carbonos.[3] A cutina, un polímero poliéster composto por omega hidroxiácidos unidos por enlaces éster e epóxido, é o compoñente mellor coñecido da cutícula.[4][5] A cutícula pode tamén conter un polímero insaponificable hidrocarbonado chamado cután, que abunda en plantas de ambientes secos.[6]
A cutícula pode subdividirse en:
A cutícula das plantas forma parte dunha serie de innovacións, xunto cos estomas, xilema e floema e os espazos intercelulares no talo da planta e no mesofilo das follas, que as plantas desenvolveron na súa evolución hai 450 millóns de anos durante a transición entre a vida na auga e a vida en terra.[8] En conxunto, estas características permitiron ás plantas explorar os ambientes aéreos conservando a auga facendo que os intercambios de gases se realicen en superficies internas, que están cubertas por capas impermeables, e adquirindo un sistema de apertura variable, os estomas, que regulan a transpiración e os intercambios de gases. Neste sentido a cutícula foi fundamental.
Ademais da súa función como barreira de permeabilidade para a auga e os gases, a micro e nanoestrutura da cutícula confírelle á superficie das plantas propiedades que impiden a contaminación dos tecidos das plantas coa auga externa, lixo e microorganismos. Moitas plantas, como o loto (Nelumbo nucifera) mostra na cutícula das súas follas propiedades ultrahidrofóbicas e de autolimpeza.[9] O efecto loto ten usos potenciais na fabricación de meteriais biomiméticos.
A capa cerosa da cutícula tamén funciona como un mecanismo defensivo, formando unha barreira física contra a penetración de virus, bacterias, e esporas ou filamentos en crecemento dos fungos.[10] Porén, algúns fungos penetran a cutícula por medios mecánicos ou utilizando o encima cutinase.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.