Conca endorreica
From Wikipedia, the free encyclopedia
En xeografía, unha conca endorreica é unha área na que a auga non ten saída fluvial cara ao mar; é dicir, os cursos fluviais existentes desembocan en lagos, lagoas ou crean pantanos.[1] O termo ten raíces gregas, endo, "interior" e rhein, "fluír". Calquera choiva ou precipitación que caia nunha conca endorreica fica alí, abandonando o sistema unicamente por infiltración ou evaporación, o cal contribúe á concentración de sales. Nas concas endorreicas nas que a evaporación é maior cá alimentación, os lagos salgados desaparecen e fórmanse salgares. As concas endorreicas tamén son denominados sistemas de drenaxe interna.
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/9/92/Lake_Hart.jpg/220px-Lake_Hart.jpg)
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/c/c6/NEO_lake_eyre_big.jpg/640px-NEO_lake_eyre_big.jpg)
Imaxe de: NASA's Earth Observatory.
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/0/0d/Lake_Titicaca_Modis_Sensor_Nov_4_2001.jpg/640px-Lake_Titicaca_Modis_Sensor_Nov_4_2001.jpg)
Aínda que, en teoría, as concas endorreicas pódense dar en calquera clima, na práctica son máis comúns en zonas de deserto cálido. Nótese ademais que, por definición, calquera lago situado baixo o nivel do mar (p.e., mar Caspio, mar Morto) debe ser endorreico e drenar unha conca hidrográfica endorreica.