Armenia bagrátida
From Wikipedia, the free encyclopedia
O reino bagrátida de Armenia, tamén coñecido como Armenia bagrátida (en armenio: Բագրատունյաց Հայաստան, Bagratunyats Hayastan ou Բագրատունիների թագավորություն, Bagratunineri t’agavorut’yun), foi un estado independente creado por Ashot I de Armenia en 885[1] despois de case dous séculos de dominación árabe de Armenia baixo o califato Omeia e o Abbásida. Coas dúas potencias contemporáneas da rexión, os abbássidas e os bizantinos, demasiado preocupados por concentrar as súas forzas en someter os pobos da rexión e na disipación das diversas familias armenias nobres nakharar, Ashot foi quen de reafirmarse como a figura principal dun movemento para expulsar os árabes de Armenia.[2]
Localización | ||||
---|---|---|---|---|
Capital | Shirakavan (en) Kars Bagauna (pt) Ani (pt) (–1045) | |||
Poboación | ||||
Lingua usada | lingua armenia | |||
Relixión | cristianismo e Igrexa Apostólica Armenia | |||
Datos históricos | ||||
Creación | 884 | |||
Disolución | 1045 (Gregoriano) | |||
Sucedido por | Armênia persa (pt) e Reino da Geórgia (pt) | |||
Organización política | ||||
Forma de goberno | monarquía absoluta | |||
Este artigo amosa escritos armenios. Sen o soporte axeitado, o texto pode mostrar símbolos sen sentido, coma caixas, marcas e outros. |
O prestixio de Ashot aumentou cando a súa subida ao poder foi festexada polos dous líderes bizantinos e árabes, desexosos de manter un estado tampón preto das súas fronteiras. O califato recoñeceu a Ashot como "príncipe de príncipes" en 862 e, máis tarde, como rei no ano 884 ou 885. O estabelecemento do reino bagrátida (tamén chamado Bagratuni) máis tarde, implicou á fundación de diversos principados e reinos armenios: Taron, Vaspurakan, Kars, Khachen e Siunia.[3] Baixo o reinado de Ashot III, Ani converteuse na capital do reino e nun centro económico e cultural florecente.[4]
A primeira metade do século XI viu a decadencia e o eventual colapso do reino. Cunha sucesión de vitorias do emperador Basilio II que supuxo a anexión de partes do suroeste de Armenia, o rei Hovhannes-Sembat III viuse na obriga de ceder as súas terras, e en 1022 comprometeuse por "vontade propia", a confiar o seu reino aos bizantinos trala súa morte. Porén, despois da morte de Hovhannes-Sembat en 1041, o seu sucesor, Gagik II, negouse a entregar Ani e a resistencia continuou até 1045, cando o seu reino, cheo de ameazas internas e externas, finalmente foi tomado polas forzas bizantinas.[5]