![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/4/40/Alet_Schouten_%25281971%2529.jpg/640px-Alet_Schouten_%25281971%2529.jpg&w=640&q=50)
Alet Schouten
From Wikipedia, the free encyclopedia
Alet Schouten (Westkapelle, 1 septimber 1917 – Heemstede, 23 jannewaris 1995) wie in Nederlânske skriuwster fan benammen berneboeken.
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/4/40/Alet_Schouten_%281971%29.jpg/640px-Alet_Schouten_%281971%29.jpg)
Schouten folge in tekenoplieding oan de Kunstnijverheidsschool Quellinus yn Amsterdam. Se ûntduts dat se har tekeningen makliker publisearre krige as der in ferhaal by siet. Nei har debút yn it tydskrift Taptoe wûn se mei itselde ferhaal, Het teken van Wichart, in priisfraach foar auteurs dy 't noch net yn boekfoarm publisearre hiene.
Schouten hie in soad niget oan skiednis, archeology, myten en sêgen. In grut tal fan har ferhalen spilje dêrom yn it ferline. Se hie in foarkar foar ferhalen yn Europa oant it jier 1000 (boeken as: De zeeridder en Het vege kolkje), mar ek de 17e en de 19e iuw. Har gefoelichheid foar tekens út de natuer docht bliken út de boeken dy 't yn de takomst spylje (lykas Het Varenwoud). Sterk autobiografysk binne de ferhalen oer Yndonezië, dêr 't se in grut part fan har jonkheid trochbrocht (lykas Zoete meisjes en een tijger). Katteferhalen (lykas Het huis van Roos en Lap) nimme yn har oeuvre in apart plak yn.