گاهشماری بابلی
From Wikipedia, the free encyclopedia
گاهشماری بابلی، تقویمی خورشیدی-مهی بودهاست؛ بنابراین آغاز سال آنها با فصول سال هماهنگی نداشت و هرگاه تقویم، بیش از حد از سال خورشیدی عقب میافتاد، منجمان سلطنتی، ماه سیزدهم را به سال میافزودند. پس از قرنها مشاهده و رصد ستارگان آسمان، به اختلاف میان سال خورشیدی و سال قمری پی بردند و سالهای کبیسه منظم برقرار کردند.
در این گاهشماری که امتزاج سال شمسی با انتقسام ماهها قمری است لازم میآید در هر سه ساله (یا دو ساله) یک ماه کبیسه قمری افزوده شود. بنا به تفاضل این دو گاهشماری بطور معمول در این تقویم در هر دورهٔ ۱۹ ساله هفت ماه کبیسه (سالهای: ۳ - ۶ - ۸ - ۱۱ - ۱۴ - ۱۷ - ۱۹) اعمال و اضافه میشود که دو کبیسه آن دو ساله است.[1]
محاسبات آنها در تنظیم سالهای کبیسه، بعدها پایهٔ تقویم در سرزمینهای سوریه، بینالنهرین، ایران دورهٔ اشکانی، چین و نیز سرزمینهای یهودینشین شد.