کابالا
مکتب عرفانی یهودی / From Wikipedia, the free encyclopedia
کابالا یا کبالا (به عبری: קַבָּלָה) (به عربی: قبّالة) (به انگلیسی: Kabbalah) از نظر لغوی به معنای قبولکردن است و در اصطلاح سنت، روش، مکتب و طرز فکری عرفانی است که از یهودیت ریشهگرفته و گاهی از آن با عنوان عرفان یهودی یاد میشود. در یهودیت به یک فرد کابالیست، مکوبال (عبری: מְקוּבָּל) گفته میشود.
برای تأییدپذیری کامل این مقاله به منابع بیشتری نیاز است. |
سِفیروت (درخت زندگی) در آئین کابالا | ||
---|---|---|
| ||
کابالا |
|
تعریف کابالا بر اساس پیروان مختلفش متفاوت است. با اینکه این مکتب از یهودیت نشأت گرفته است اما پیروان مسیحی، نوعصری و پیروان علوم خفیه آن را روشی عرفانی برای فهم رابطه بین عین سوف که غیرقابل تغییر، همیشگی و پیچیدهاست و جهان مادی فانی و محدود (مخلوق) است. کابالا به دنبال فهم ذات دنیا و انسان است.
کابالا از متون یهودی سرچشمه گرفت و پیروانش معمولاً از متون یهودی برای توصیف و تفسیر مسائل عرفانی استفاده میکنند. دستورهای کابالا برای فهم معنی مخفی متون یهودی نظیر تورات و نوشتارهای ربیها نظیر تلمود به کار میرود و معنی مخفی عبادت یهودی را بیان میکند. پیروان کابالا اعتقاد دارند که کابالا قبل از آمدن ادیان دنیا مورد استفاده قرار میگرفته است و از ادیان قدیمیتر است. بهصورت تاریخی اولین نوشتارهای کابالایی در قرن ۱۲ و ۱۳ میلادی در اسپانیا و فرانسه پدیدار شد. در قرن ۱۶ میلادی این نوشتارها دوباره در شهر صفد در امپراتوری عثمانی مورد بازبینی قرار گرفت. در قرن ۱۸ کابالا به دلیل جنبش حسیدی به شدت پرطرفدار شد.