سلول الکترولیتی
From Wikipedia, the free encyclopedia
یک سلول شیمیایی الکترولیتیکی یک سلول الکتروشیمیایی است که با استفاده از انرژی الکتریکی، یک واکنش اکسایش-کاهش در جهت غیر خودبخودی را انجام می دهد. آنها اغلب برای تجزیه ترکیبات شیمیایی، در یک فرایند به نام الکترولیز - کلمه لیز یونان به معنی شکستن است استفاده میشود.
نمونههای مهم الکترولیز تجزیه آب به هیدروژن و اکسیژن و بوکسیت به آلومینیوم و سایر مواد شیمیایی است. الکترود (به عنوان مثال از مس، نقره، نیکل یا کروم) با استفاده از یک سلول الکترولیتی انجام می شود.
یک سلول الکترولیتی دارای سه جزء است: الکترولیت و دو الکترود (یک کاتد و یک آند). الکترولیت معمولاً یک محلول از آب یا سایر حلالها است که در آن یونها حل می شوند. نمکهای مذاب مانند کلرید سدیم نیز الکترولیت هستند. هنگامی که توسط یک ولتاژ خارجی که به الکترودها اعمال می شود، یونهای الکترولیت به یک الکترود با شارژ متضاد جذب می شوند، جایی که انتقال واکنشهای بارز (همچنین به نام فرادادی یا بازوکس) صورت می گیرد. تنها با یک پتانسیل الکتریکی خارجی (به عنوان مثال ولتاژ) قطب راست و قدر کافی میتواند یک سلول الکترولیتی یک ترکیب شیمیایی به طور نرمال یا پایدار در محلول تجزیه کند. انرژی الکتریکی ارائه شده میتواند یک واکنش شیمیایی ایجاد کند که به صورت خود به خود در غیر این صورت رخ نمیدهد.