پروتکل تونلزنی
From Wikipedia, the free encyclopedia
قرارداد تونلزنی (به انگلیسی: Tunneling protocol) در شبکههای رایانهای به کاربر اجازه میدهد تا به سرویسهایی که در شبکهاش ارائه نمیشوند، دسترسی پیدا کند. یکی از استفادههای مهم پروتکلهای تونلزنی اجرای یک پروتکل خارجی بر روی شبکهایست که آن پروتکل را پشتیبانی نمیکند؛ برای مثال استفاده از IPv6 بر روی شبکه مبتنی بر IPv4. استفادهٔ دیگر این نوع پروتکلها فراهم کردن سرویسهایی است که ارائه کردن آنها توسط شبکه غیرممکن یا ناامن است. برای مثال فراهم کردن دسترسی یک کاربر خارجی به شبکهٔ داخلی یک شرکت. از آنجایی که پروتکلهای تونلزنی دادههای ارسالی را مجدداً بهشیوهای جدید بستهبندی کرده و احتمالاً براساس استاندارد بر روی آنها رمزگذاری اعمال میکنند، مخفی کردن محتویاتِ تونل نیز میتواند از استفادههای این نوع پروتکلها باشد.
پورتکلهای تونلزنی با استفاده از قرار دادن بستهٔ درخواستِ سرویس در درون قسمت دادهٔ یک پروتکل دیگر عمل میکنند. تونلزنی نیز مانند TCP/IP از مدل لایهای استفاده میکند اما معمولاً لایههای با حمل بستهٔ سرویس در درون بدنهٔ یک بستهٔ دیگر، لایهبندی شبکهٔ حملکننده را بههم میزند. عموماً پروتکل مقصد در لایههایی بالاتر از پروتکل حملکننده قرار میگیرند.