نواب اربعه
نمایندگان خاص حضرت حجت ابن الحسن در دوران غیبت صغری / From Wikipedia, the free encyclopedia
نواب اربعه در اعتقادات شیعیان امامی چهار نائب خاص محمد بن الحسن عسکری در دوران غیبت صغرا گفته میشود که وظیفه ارسال نامههای مؤمنین و وجوهات (خمس و زکات) آنها را به امام غایب برعهده داشتند.
سفرا یا نایب خاص در اعتقاد شیعه دوازده امامی در دوران غیبت صغری (۸۷۴–۹۴۰م) (۲۶۰–۳۲۹ق) شیعیان از طریق آنها با مهدی در تماس بوده و و مسائل خود را طرح میکردند و وجوهات شرعی (خمس و زکات) پرداخت میکردند.[1][2]
آنطور که در برخی از کتب شیعه ذکر شده است لفظ «نایب» غیر از لفظ «وکیل» است و به معنای جانشینی مطلق و تنها واسطه مستقیم میان مردم و حجت بن الحسن است.[3] و این تفاوت به عصر حضور یا عصر غیبت بر می گردد. چنانکه قطب الدین راوندی فیلسوف، مورخ و متفکر شیعه برای عثمان بن سعید در عصر حسن بن علی عسکری لفظ «وکیل» و در دوره امامت حجت بن الحسن لفظ «نایب» را به کار میبرد.[4]