تاریخچه پذیره آثار مولوی
From Wikipedia, the free encyclopedia
کم و کیفِ پذیره شدنِ آثارِ مکتوبِ جلالالدین مولوی در ادوارِ گوناگون، یکسان نبوده است. مولوی در روزگارِ زندگیِ خود شهرتی داشت، چنانکه احتمال دادهاند سعدی هم در شیراز او را میشناخته است. پس از مرگش به لقبِ «مولوی» و «مولانا» شهره شد و طریقتِ مولویه توسط فرزندش، سلطان ولد و فرزندِ سلطان ولد، اولو عارف چلپی پدید آمد. در سدهٔ بعدی عمدتاً فراموش شد، مگر نزد اهالیِ خانقاه؛ تا این که سرانجام در سدهٔ چهاردهم هجری قمری، با رونقِ چاپِ حروفی در ایران و پدید آمدنِ تصحیحهایی از آثارش، ناگهان در ایران بلندآوازه و بلافاصله جهانی نیز شد، چنانکه در ۲۰۰۰ م بهواسطهٔ ترجمههای انگلیسیِ شعرش، پرفروشترین نویسندهٔ آمریکا شد. در همین سده، منتقدان و مخالفانش نیز همچون دوستدارانش فراوان شدند، و از جمله احتمال دادند که بعضی ابیاتِ سعدی کنایهای به مولوی بوده است. آثارِ مولوی از خانقاهها بیرون آمد و جزو ادبیاتِ رسمی شد و دولتهای ملی هم — هرچند محتاطانه — بدان رویِ خوش نشان دادند؛ چنانکه پارههایی عمدتاً حِکمی و اخلاقی از شعرش در کتابهای درسیِ مدارسِ ایران از دورهٔ پهلوی اول تا جمهوری اسلامی گنجانده شده است.