منصور (خلیفه)
دومین خلیفه از خلفای عباسی / From Wikipedia, the free encyclopedia
ابوجعفر منصور با نام کامل: ابوجعفر عبدالله بن محمد بن علی بن عبدالله بن العباس المنصور(۷۱۴-۷۷۵م) مشهور به منصور دوانیقی، دومین خلیفه از خلفای عباسی بود، وی ده سال از سفاح بزرگتر بود و در روزگار خلافت وی قدرت بسیاری داشت. او در خراسان، برای سفاح بیعت گرفت و بر کار اداره ایالات و استانها نظارت داشت. پدرش محمد، نواده عباس بن عبدالمطلب عموی محمد، پیامبر اسلام بود؛ او از سال ۱۳۶ تا ۱۵۸ قمری (۷۵۴ تا ۷۷۵ میلادی) فرمان راند. بسیاری وی را موسّس واقعی خلافت عباسی میدانند، چه که توسط وی حکومت عباسیان نهادینه و تثبیت شد.[2] منصور در حالی که از خلیفه نخست به جز چند لباس چیزی به جا نمانده بود، پس از مرگش نزدیک به ششصد هزار هزار دینار از وی باز ماند.[3] در سال ۱۴۹ قمری، وی بغداد را با نام مدینه السلام (شهر صلح) بنیان نهاد. وی شورشهای زیادی را در زمانی که هنوز عباسیان چندان به قدرت نرسیده بودند، سرکوب کرد. او عنصر وفادار خلافت عباسی، ابومسلم خراسانی را به قتل رسانید. وی شورش سنباد را که از اهل خراسان بود، دفع کرد. به عقیده شیعیان، او دستور قتل جعفر بن محمد مشهور به صادق را نیز صادر کرد.
او در ۷ ذیالحجه ۱۵۸ قمری،[4] در حالی که به سفر حج میرفت، بر اثر سوء هاضمه درگذشت و در قبرستان معلا در مکه دفن شد.[5]
منصور | |||||
---|---|---|---|---|---|
دومین خلیفه عباسی | |||||
خلافت | ۱۳۶–۱۵۸ قمری (۷۵۴–۷۷۵ میلادی) | ||||
پیشین | سفاح | ||||
جانشین | مهدی | ||||
زاده | ۹۵ قمری (۷۱۴ میلادی) حمیمه اردن | ||||
درگذشته | ۷ ذیالحجه ۱۵۸ قمری (۷۷۵ میلادی) بئر میمون در نزدیکی مکه عربستان | ||||
آرامگاه | |||||
فرزند(ان) | مهدی سلیمان جعفر | ||||
| |||||
خاندان | بنی عباس | ||||
پدر | محمد بن علی بن عبدالله | ||||
مادر | سلامه[1] |