محمدرضا حکیمی
فقیه و مجتهد شیعه، فیلسوف، متفکر و نویسندهٔ ایرانی (۱۳۱۴–۱۴۰۰) / From Wikipedia, the free encyclopedia
محمدرضا حکیمی (۱۴ فروردین ۱۳۱۴ در مشهد – ۳۱ مرداد ۱۴۰۰) فقیه و مجتهد شیعه، فیلسوف، متفکر و نویسندهٔ ایرانی بود.[1][2][3]
اطلاعات اجمالی محمدرضا حکیمی, زاده ...
محمدرضا حکیمی | |
---|---|
زاده | ۱۴ فروردین ۱۳۱۴ مشهد |
درگذشته | ۳۱ مرداد ۱۴۰۰ (۸۶ سال) تهران |
پیشه | |
تحصیلات | اجتهاد |
کتابها | الحیاة |
استاد | محمد تقی ادیب نیشابوری مجتبی قزوینی آقا بزرگ تهرانی |
بستن
از وی با عناوینی چون «علّامه»، «استاد»، «فیلسوف عدالت» و «مرزبان توحید» یاد میشود.[4] روح اللّه موسوی خمینی در پیامی به تاریخ ۱۳۴۸/۸/۲۸ او را با این جملات خطاب کرد «جناب مستطاب ثقةالاسلام آقای محمدرضا حکیمی - دامت افاضاته».
کتاب الحیاة وی که یک دائرةالمعارف اسلامی است، از شهرت و اعتبار خاصی در جهان اسلام برخوردار است.[5] وی از مُجَدِّدانِ مکتب معارفی خراسان، مشهور به مکتب تفکیک است که معتقد به جدایی دین از فلسفه و عرفان است.[6] علی شریعتی وی را به عنوان وصی خود جهت هرگونه دخل و تصرف در آثارش انتخاب کرده بود.[4]