متروی لندن
From Wikipedia, the free encyclopedia
مترو لندن (به انگلیسی: The London Underground) قدیمیترین شبکه ترابری زیرزمینی در جهان است.[4] بهرهبرداری از نخستین خط سامانه مترو لندن، در تاریخ ۱۰ ژانویه سال ۱۸۶۳ آغاز شد. مترو لندن، دارای ۲۷۰ ایستگاه اصلی (۲۶۰فرعی) است[1] و با وجود اینکه نام رسمی آن زیرزمینی (Underground) نامیده میشود، ۵۵ درصد این شبکه، بر روی زمین واقع شده است. این شبکه، با ۴۰۸ کیلومتر خط آهن، سومین خط دراز ترابری درونشهری جهان نیز هست.[5] شبکه مترو لندن، از شلوغترین شبکههای ترابری زیرزمینی جهان است. در سال ۲۰۰۷، یک میلیارد نفر از مترو لندن استفاده کردند.[6]
اطلاعات اجمالی مترو لندن, اطلاعات ...
مترو لندن | |
---|---|
اطلاعات | |
مکان | لندن بزرگ، باکینگهامشر، اسکس، هرتفوردشر |
نوعی ترابری | قطار شهری |
تعداد خطوط | ۱۱[1] |
تعداد ایستگاهها | ۲۷۰ اصلی (۲۶۰ فرعی) |
مسافران سالانه | ۱٫۳۰۵ میلیارد (۲۰۱۴/۱۵)[2] |
وبگاه | London Underground |
اداره | |
آغاز بهرهبرداری | ۱۰ ژانویه ۱۸۶۳؛ ۱۶۱ سال پیش (۱۸۶۳-۱۰}}) |
ادارهکننده(ها) | London Underground Limited |
فنی | |
طول سیستم | ۴۰۸ کیلومتر (۲۵۴ مایل)[1] |
اندازه ریل | ۱٬۴۳۵ mm (4 ft 8 1⁄2 in) ریل استاندارد |
سیستم برق | ۶۳۰ ولت دیسی fourth rail |
میانگین سرعت | ۳۳ کیلومتر بر ساعت (۲۱ مایل بر ساعت)[3] |
بستن