![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/9/9f/Dai-el-polymer.jpg/640px-Dai-el-polymer.jpg&w=640&q=50)
لاستیک مصنوعی
From Wikipedia, the free encyclopedia
لاستیک مصنوعی (انگلیسی: Synthetic rubber) یا کائوچوی سَنتِتیک (به فرانسوی: Caoutchouc synthétique) گونهای الاستومر مصنوعی است. این پلیمرها بیشتر از نفت خام مشتق میشوند. ظرفیت تولید لاستیک در جهان در حدود ۱۵ میلیارد کیلوگرم در سال میباشد، که بیش از دو سوم این ظرفیت، به تولید لاستیک مصنوعی تعلق دارد. درآمد جهانی حاصل از لاستیکهای مصنوعی احتمالاً در سال ۲۰۲۰ به ۵۶ میلیارد دلار میرسد.[1] لاستیک مصنوعی، درست مثل لاستیک طبیعی، در صنعت خودرو برای ساخت تایر، پروفیل در و پنجره، آببندها مانند اورینگ و گسکت، شیلنگ، تسمه، پادری و کف پوش استفادههای زیادی دارد. لاستیکهای مصنوعی طیف متفاوتی از خصوصیات فیزیکی و شیمیایی را نسبت به لاستیکهای طبیعی ارائه میدهند، به همین دلیل میتوانند قابلیت اطمینان یک محصول یا کاربرد خاص را بهبود بخشند. لاستیکهای مصنوعی از دو جنبه اصلی، پایداری حرارتی و مقاومت در برابر روغنها و ترکیبات مربوط به آن، نسبت به لاستیکهای طبیعی برتری دارند.[2]
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/9/96/Dyneon-polymer.jpg/640px-Dyneon-polymer.jpg)
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/9/9f/Dai-el-polymer.jpg/640px-Dai-el-polymer.jpg)
مواد اولیهای یا تکپارهایی که بهطور عمده در تولید لاستیکها مورد استفاده قرار میگیرند عبارتاند از: بوتادیان، استایرن، اکریلونیتریل، کلروپرن، ایزو بوتیلن، ایزوپرن، اتیلن و پروپیلن.