نظام دوحزبی نظام سیاسیای است که دو حزب سیاسی اکثریت که بر سیاست‌ها یک دولت تسلط دارند. به‌طور نمونه یکی از دو حزب، اکثریت را در سیستم مقننه حفظ می‌کند و معمولاً حزب اکثریت خوانده می‌شود در حالی که حزب دیگر در مجلس مقننه حزب اقلیت است. این اصطلاح کاربردهای متفاوتی دارد برای مثال در ایالات متحده، جامائیکا و مالت، نظام دوحزبی به معنی مقرراتی‌ست که همه یا تقریباً همه مقامات منتخب فقط به یکی از دو حزب اکثریت تعلق دارند، و احزاب سوم به ندرت کرسی‌های قوه مقننه را به دست می‌آورند. در چنین ترتیبی نظام‌های دوحزبی از راهکار نظام نخست‌نفری حاصل می‌شوند.[1][2][3][4][5][6] در چنین نظام‌هایی که شانس نامزدهای حزب سوم برای پیروزی به اکثریت دفتر ملی بعید است، گروه‌های داخل احزاب بزرگتر یا احزاب مخالف یکی از دو حزب بزرگ یا مخالف هر دو حزب بزرگ می‌توانند در هر یک از احزاب اکثریت نفوذ کنند.[7][8][9][10][11][12] در مقابل، در پادشاهی متحد بریتانیا و دیگر نظام‌های پارلمانی و دیگر نقاط، اصطلاح نظام دو-حزبی گاهی برای مشخص کردن ترتیبی به کار می‌رود که دو حزب اکثریت انتخابات را کنترل می‌کنند اما در آن احزاب سوم ماندگار هستند که کرسی‌های قوه مقننه را به دست می‌آورند، و در آن، دو حزب اکثریت به‌طور متناسب از نفوذ بیشتری از درصد آراء پیشنهادی‌شان استفاده می‌کنند.
Wong Chin Huat (۲۹ ژوئیه ۲۰۱۳). «When winner takes all». fz.com. بایگانی‌شده از اصلی در ۱ اوت ۲۰۱۳. دریافت‌شده در ۱۲ اوت ۲۰۱۳. ...This "winner-takes-all" characteristic of political contestation then forces political groups to consolidate into two blocs, hence, the two-party system...
«The US System: Winner Takes All». Regis Publishing. بایگانی‌شده از اصلی در ۲ نوامبر ۲۰۰۴. دریافت‌شده در ۱۲ اوت ۲۰۱۳. ...Winner-take-all rules trigger a cycle that leads to and strengthens a system of few (two in the US) political parties...
Eric Black (۸ اکتبر ۲۰۱۲). «Why the same two parties dominate our two-party system». Minnpost. دریافت‌شده در ۱۲ اوت ۲۰۱۳. ...SMDP (single-member districts, plurality) voting system. … This forces those who might favor a minor party candidate to either vote for whichever of the two biggest parties the voter dislikes the least, or to risk the likelihood that their vote will be “wasted” or, worse, that they will end up helping the major-party candidate whom the voter dislikes the most to win. Minor parties aren’t banned, but they seldom produce a plurality winner, and their lack of success often causes the minor parties to wither and die....
«Why America is a two-party state». History Learning Site. دریافت‌شده در ۱۲ اوت ۲۰۱۳. ...The American electoral system – winner-takes-all – guarantees that any third, fourth party etc has no chance of winning....
Patrick Bashan (۹ ژوئن ۲۰۰۴). «Do Electoral Systems Affect Government Size?». CATO Institute. دریافت‌شده در ۱۲ اوت ۲۰۱۳. ...The current system has many disadvantages, most notably its propensity to discriminate against minor parties operating outside the increasingly uncompetitive, cozy two-party system.... America’s winner-takes-all electoral system may be the least bad option for those seeking to limit government involvement in the nation’s economic life....
George F. Will (12 اکتبر 2006). «From Schwarzenegger, a Veto for Voters' Good». The Washington Post. دریافت‌شده در 12 h,j 2013. ...That electoral vote system (combined with the winner-take-all allocation of votes in all states but Maine and Nebraska) makes it very difficult for third-party presidential candidates to be competitive...
«Two Party System». PBS. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۷ نوامبر ۲۰۱۹. دریافت‌شده در ۱۲ اوت ۲۰۱۳. ...Third-party or independent candidates face a slew of obstacles in American politics, from limited media coverage to legal barriers and Congressional leadership rules. Laws regarding third-party candidates also vary from state to state, presenting additional difficulties....
