From Wikipedia, the free encyclopedia
سی‌تار یکی از سازهای زهی زخمه‌ای در موسیقی هندی است. این ساز دارای دسته‌ای بلند و کشیده و کاسه‌ای به شکل گلابی می‌باشد. سی‌تار شامل هفت سیم اصلی و ۱۱ یا ۱۳ سیم تشدیدکننده است که زیر سیم‌های اصلی قرار می‌گیرند و با مضراب فلزی نواخته می‌شود. سیم‌های اصلی با ضربه به سیم‌های تشدیدکننده صدا تولید می‌کنند. دستان‌های روی دسته این ساز فلزی و کمانی شکل هستند.
 Miraj sitar | |
| سازهای زهی | |
|---|---|
| طبقه‌بندی | |
| هورن‌بوستل-زاکس | ۳۲۱٫۳۲۱–۶ (Composite chordophone sounded with a plectrum) |
| توسعه | سده ۱۳ (میلادی) |
| سازهای مرتبط | |
سی‌تار انواع مختلفی دارد که در شکل کاسه و تعداد سیم‌ها متفاوت‌اند. به‌طور کلی این ساز به سه نوع تقسیم می‌شود: نوع اول فقط دارای ۷ سیم اصلی و بدون سیم‌های تشدیدکننده است. نوع دوم دارای ۷ سیم اصلی و ۱۱ یا ۱۳ سیم تشدیدکننده است. نوع سوم دارای ویژگی‌های نوع دوم به علاوه یک کاسه اضافی در بالای دسته است که بیشتر نقش تزئینی دارد.
راوی شانکار و ولایت‌خان از نوازندگان مشهور این ساز هستند. عباس مهرپویا، یکی از شاگردان راوی شانکار، این ساز را به موسیقی ایران معرفی کرد و مسعود صالح تاش راه او را ادامه داده است.
عباس مهرپویا پس از بازگشت از هند به ایران، این ساز ایرانی‌الاصل را که توسط امیرخسرو دهلوی از ایران به هند برده شده و از موسیقی ایرانی خارج شده بود، دوباره وارد موسیقی ایران کرد و موفقیت‌های زیادی در این زمینه به دست آورد.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
