پارسی سره
گونهای از زبان پارسی، که واژه ناپارسی ندارد / From Wikipedia, the free encyclopedia
پارسی سَره یا فارسی سره گونهای از زبان فارسی است که واژگان نافارسی نداشته یا دارای کمینهای از آنها باشد. به شیوهای که گرایش به کاربرد پارسی دارد، سرهگویی و سرهنویسی، یا پارسیگویی و پارسینویسی گویند.[1]
زبان فارسی کنونی بازماندهٔ زبانی کهن است که در درازای تاریخ، واژگان بسیاری از زبانهای دیگر وام گرفته و بسیاری از واژگانش فراموش شدهاند؛ برای همین بخش بزرگی از دستور زبان فارسی کنونی و واژگان آن، ریشه در زبانهای پارسی میانه و پارسی باستان دارد.[2][3]
در طول چند هزار سال گذشته، زبان فارسی دچار دگرگونیهای بسیاری بودهاست که از علتهای آن، وجود اقوام مختلف، پیوند نزدیک با مردم کشورهای دیگر به دلیل گسترش ایران، حمله به ایران از سوی یونان تا هند، چیرگی عربها و یورش مغولان بر ایران بودهاست.
این دگرگونیهای تاریخی در ایران، سبب دگرگونیهای سیاسی و فرهنگی و پیرو آن با دگرگونیهای زبانی، زبان فارسی فراز و فرودهای فراوانی را تجربه کردهاست. در پس این دگرگونیها، همیشه دو گروه رویاروی هم بودهاند: گروهی که پارسی را ارج مینهادند و گرایش به پارسینویسی داشتند و دوم گروهی که گرایش به زبانهای دیگر داشتهاند. این گرایش میتوانست به زبان عربی، فرانسوی یا انگلیسی بوده باشد. در آغاز پیدایش فارسی این گروه به زبان عربی گرایش داشتند و امروزه در نقش پشتیبانی از زبانهای اروپایی چهره مینمایند.[4]