سبک بینالمللی (معماری)
From Wikipedia, the free encyclopedia
سبک بینالمللی یا شیوه بینالمللی (به انگلیسی: International Style) نام شیوهای در معماری مدرن است که در بین سالهای ۱۹۲۰ تا ۱۹۳۰ میلادی در اروپا و آمریکا پایهگذاری گردید. این اصطلاح، از عنوان یکی از کتابهای هنری-راسل هیچکاک و فیلیپ جانسون که برای ثبت اطلاعات برگزاری نمایشگاه هنر معماری مدرن که در موزه هنرهای مدرن شهر نیویورک در سال ۱۹۳۲ نوشته شده بود و ویژگیهای مدرنیسم را در سرتاسر جهان بر اساس ویژگیهای مشترک شناسایی و تعریف و طبقهبندی میکرد که نتیجه آن تمرکز بیشتر بر ویژگیهای سبکشناسی هنر مدرن بود، ریشه گرفتهاست. آنها سه اصل مختلف را تعریف کردند که عبارت بودند از:تجلی حجم به جای جرم. تأکید بر تعادل به جای تعصب بر تقارن. عدم بکار بردن پیرایش و زیور. استفاده قبلی از واژهای با همین مفهوم را میتوان به والتر گروپیوس در کتاب (به آلمانی: Internationale Architektur) و لودویگ هایبر سایمر در کتاب (به آلمانی: Internationale neue Baukunst) نسبت داد. عدم بهکارگیری هرگونه پیرایش و زیور در طرحهای این سبک، بهکارگیری رنگهای روشن، و استفاده از ایدههای کوبیسمی نیز از مشخصات این سبک در سالهای اولیه بودند.
این مقاله نیازمند تمیزکاری است. لطفاً تا جای امکان آنرا از نظر املا، انشا، چیدمان و درستی بهتر کنید، سپس این برچسب را بردارید. محتویات این مقاله ممکن است غیر قابل اعتماد و نادرست یا جانبدارانه باشد یا قوانین حقوق پدیدآورندگان را نقض کرده باشد. |