سکا
From Wikipedia, the free encyclopedia
سکا (پارسی باستان: 𐎿𐎣𐎠) اصطلاحی در فارسی و سانسکریت برای قوم سکاها بوده که قبایلی از ایرانیان شرقی بیابانگرد در استپهای اوراسیا بودند. مردمانی در ناحیهٔ تاشکند، فرغانه، کاشغر، نشیمن داشتند که در منابع چینی به آن سسه (Sse) گفته میشد، در منابع فارسی و هندی به آنان سکا یا شاکا گفته میشد، یونانیها به آنها ساکای میگفتند. آنها در واقع «سکاهای آسیایی» بودند. آنها شاخهای از خانوادهٔ بزرگ سکایی-سرمتی بودند و ایرانیان بیابانگردی در استپهای شمال غربی بودند.[1]