زبان اشاره ایرانی
From Wikipedia, the free encyclopedia
زبان اشاره ایرانی یا زبان اشاره فارسی زبان اشارهای است که توسط ناشنوایان و کمشنوایان در ایران استفاده میشود. این زبان با هجی انگشتی باغچهبان تفاوت دارد. در ایران حدود ۳٬۰۰۰٬۰۰۰ میلیون ناشنوا و کمشنوا وجود دارد که ۳۲۵٬۰۰۰ از آنها از این زبان استفاده میکنند.[1]
اطلاعات اجمالی زبان اشاره ایرانی, زبان بومی در ...
زبان اشاره ایرانی | |
---|---|
زبان بومی در | ایران |
شمار گویشوران | ۳۲۵٬۰۰۰ (۲۰۱۹)[1] |
تکخانواده | |
کدهای زبان | |
ایزو ۳–۶۳۹ | psc |
گلاتولوگ | pers1244 [2] |
بستن
نخستین مدرسه برای کودکان ناشنوا در ایران در سال ۱۹۲۰ توسط جبار باغچهبان تأسیس شد. او سامانهای را برای نشان دادن واجهای فارسی به صورت انگشتی در آموزش گفتاری معرفی کرد که دوباره از آن برای سامانه هجی انگشتی فارسی نوشتاری اقتباس شد. تفاوتهای گویشی قابل توجهی میان زادگان پیش یا پس از انقلاب اسلامی وجود دارد چرا که نسل قدیمی بیشتر از هجی انگشتی استفاده میکنند.[1]