دنیای مردگان در فرهنگ یونانی
From Wikipedia, the free encyclopedia
در اساطیر یونان، جهان زیرین یا دنیای مردگان هادس نامیده میشود که سرزمینی مجزا و یکی از سه عالمِ تشکیلدهندهٔ کیهان است. هادس جایی است که فرد پس از مرگ به آنجا میرود و نام خود را از خدایی یونانی به نام هادس که پادشاه دنیای مردگان است، دارد. هرمس، پیامآور خدایان یونانی، ارواح مردهٔ اشخاص را به دنیای مردگان میبرد و در ساحل رودخانهٔ استوکس که میان مرگ و زندگی جدایی افکنده، رهایشان میکند. خارون، که به «مرد قایقبر» نیز معروف است، ارواحی که طلا به همراه داشته باشند را از رودخانه به نزد هادس خدای مردگان میبرد. بر اساس این عقیده مردم در دوره هلنیستی به دفن سکههای خارون در کنار مردگان خود روی آوردند تا روح آنان بتواند هزینهٔ عبور خود از رودخانه را بپردازند. روح پس از عبور توسط قاضیان هادس که پسران زئوس به نامهای ایاکوس، رادامانتوس و مینوس هستند، قضاوت و سپس به سرزمینهای الیزیوم، تارتاروس یا دشت آسفودل فرستاده میشود. سرزمین الیزیوم یا جزایر مبارکه مقصد کسانی بود که زندگی پاکی داشتند. این منطقه شامل مزارع سبز، درهها و کوهها بود، همه در آنجا آرام و راضی بودند و خورشید همیشه در آنجا میدرخشید. تارتاروس برای افرادی بود که به خدایان توهین کرده بودند، یا فقط سرکش و آگاهانه شرور بودند. دشت آسفودل نیز سهم آنانی بود که گناهان و نیکوییهایشان به یک مقدار بود. برخی از قهرمانان افسانهای یونانی اجازه پیدا کردند با سفر به دنیای مردگان از دنیای زیرین دیدن کنند.
در اساطیر اولیه (مثلاً، ایلیاد و ادیسه اثر هومر)، مردگان صرف نظر از اعمالشان در طول حیات در کنار هم قرار میگرفتند. با این حال، در اساطیر بعدی (مثلاً، فلسفهٔ افلاطونی) عناصر قضاوت پس از مرگ با جدا شدن افراد خوب و بد به مرور ظهور کردند. در دورهٔ کلاسیک، سنتهای یونانی دربارهٔ زندگی پس از مرگ به شاخههای مختلفی منشعب شدند. از قرن ششم قبل از میلاد به بعد، آنها به این باور رسیدند کسانی که در برخی از مناسک مخفی، پاگشایی شده بودند، میتوانند انتظار وجود پربرکتتری نسبت به کسانی که پاگشایی نشده بودند، داشته باشند. از آنجا که این فرقهها به پیروان خود امید یک زندگی پس از مرگ آرام و شاد میدادند و مهمتر از آن، ادعا میکردند که حقایق پنهانی را آشکار میکنند که منجر به زندگی بهتر و غنیتر روی زمین میشود، به فرقههای اسرارآمیز معروف شدند. رومیان نیز دارای نظام اعتقادی مشابهی با یونانیان در مورد زندگی پس از مرگ بودند، به طوری که هادسِ یونانی در روم به پلوتون معروف شد.