From Wikipedia, the free encyclopedia
به دار آویختن یا دار زدن یکی از معمول‌ترین روش‌های اعدام است که در بیشتر کشورهایی از جمله عربستان و ایران حکم اعدام وجود دارد، اجرا می‌شود. اعدام کردن در حقیقت یک نوع مجازاتی است که از سوی حاکمان یک نظام یا دولت برای خاطیان در نظر گرفته می‌شود.
دار زدن تاریخچه‌ای طولانی دارد. این روش را نخستین بار سال ۱۷۷۰ در اعدام فردی به نام ارل فررس به کار بستند. فاصله پرت شدن آن زمان هنوز کم بود، تقریباً سی سانتیمتر. هر چند روش قبلی هم هنوز کاربرد داشت اما انگلیسی‌ها این شیوه را از سال ۱۷۸۳ شیوه رسمی اعدام کردند.
چارلز دیکنز نویسنده معروف که سال ۱۸۴۹ یک بار در بازار شاهد یک مراسم اعدام بود، از دار زدن محکوم به شدت متأثر شد و نامه‌های خشم‌آلودی نوشت و در تایمز منتشر کرد. این نامه‌ها دوباره بحث اعدام را در افکار عمومی دامن زد و سبب شد که از سال ۱۸۶۸ دیگر در ملاءعام اعدام صورت نگیرد. در اتریش و بعضی ایالات آلمان نیز تقریباً از همان زمان‌ها اعدام علنی لغو شد.
در حقیقت هنگامی که شخص محکوم به اعدام از طناب دار حلق آویز می‌شود، ضربه شدیدی به ستون فقرات و گردن وی وارد می‌شود و در نتیجه باعث شکستگی و آسیب شدید در بصل النخاع می‌شود که این امر موجب ایست دستگاه تنفسی به دلیل فلج شدن ریه‌ها می‌شود.
به‌طور کلی علل مرگ به‌خاطر دار آویختگی را می‌توان این‌گونه ذکر کرد:
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
