خودگرایی اخلاقی
From Wikipedia, the free encyclopedia
خودگرایی اخلاقی (به انگلیسی: Ethical egoism) یا اخلاق خودپرستی هنجاری اخلاقی است که بر موضع خودانگیختگی افراد تأکید دارد. این بحث به صورتی واضح از خودگرایی روانشناختی جداست زیرا خودگرایی روانشناختی بر این موضوع تأکید دارد که افراد کاری را انجام میدهند که نسبت به آن انگیزه مند باشند ولی خودگرایی اخلاقی بر این امر تأکید دارد که این راه قانونی است و میبایست در این مسیر حرکت کرد و برای این منظور دست به آفرینش هنجارها و قوانین میزند. اخلاق خودگرایی همچنین از بحثهای فردگرایی و خودگرایی عقلایی نیز با همین استدلال متمایز میگردد. خودگرایی اخلاقی با اخلاق بخشایش در تضاد است و برای توجیه این امر میگوید، شاخصههای اخلاقی، مولد اجبارهایی برای کمک و یاری رساندن به دیگران هستند. خودگرایی اخلاقی گاهی در غالب یک فلسفه موردی برای توجیه آزادی فردی توسط پیروان مکتبهای لیبرالیسم و آنارشیست حمایت میشود.