خلیفه
From Wikipedia, the free encyclopedia
خلیفه (به عربی: خليفة) (در معنای لغوی، پشت سر، جانشین) شخص نخست و پادشاه یک خلافت بهشمار میرود. این واژه، عنوان و لقبی است که در قانون جوامع اسلامی یا شریعت به رهبر امت اسلامی داده میشود. این واژه از ریشهٔ خَلف میآید و به معنای جانشین یا نماینده است. به نخستین خلفای مسلمانان خلیفه رسولالله (جانشین پیامبر خدا) میگفتند. مسلمانان همچنین به خلیفه، امیرالمؤمنین، امام الامه، امام مؤمنین و در زبان گفتگو و مکالمه رهبر مسلمین نیز میگویند. پس از خلفای راشدین این عنوان توسط امویان، عباسیان، فاطمیان وعثمانی نیز استفاده گردید.[1]