حسگر مجاورتی
حسگر قادر به تشخیص وجود اجسام نزدیک بدون هیچ گونه تماس فیزیکی / From Wikipedia, the free encyclopedia
یک حسگر مجاورتی (Proximity Sensor) نوعی از حسگر هاست که قادر به تشخیص وجود اجسام نزدیک بدون هیچ گونه تماس فیزیکی است. یک حسگر مجاورتی اغلب یک میدان الکترومغناطیسی یا الکترواستاتیکی یا پرتویی از تشعشعات الکترومغناطیسی (به عنوان مثال، پرتو مادون قرمز) را از خود منتشر میکند و به دنبال تغییرات در محیط یا سیگنالهای برگشتی می ماند.
شی در حال حس شدن اغلب به عنوان هدف حسگر (Sensor Target) شناخته میشود. هدفهای مختلف نیاز به حسگرهای مختلفی دارند. به عنوان مثال برای یک هدف پلاستیکی یک حسگر خازنی یا فوتوالکتریک میتواند مناسب باشد. برای اهداف فلزی از حسگرهای القایی استفاده میشود.
بیشترین فاصلهای را که حسگر میتواند تشخیص دهد دامنه نامی(Nominal Range) می نامند.
بعضی از حسگرها دارای ویژگی تنظیم دامنه نامی یا وسیلهای هستند که بتواند فاصله تشخیص درجه بندی شدهای را گزارش دهند. حسگرهای مجاورتی میتوانند قابلیت اطمینان بالا و طول عمر کارکرد زیادی داشته باشند این امر به دلیل عدم وجود قسمتهای مکانیکی و تماس فیزیکی بین حسگر و شی حس شده میباشد.
سنسورهای مجاورتی همچنین در مانیتور کردن لرزش ماشین جهت اندازهگیری لرزش در فاصله بین میل لنگ و یاتاقانها مورد استفاده قرار میگیرند. این امر در توربینهای بخار بزرگ، کمپرسورها، و موتورهایی که از یاتاقانهای نوع آستینِی (sleeve-type bearings) بسیار متداول است.
IEC 60947-5-2 جزئیات فنی حسگرهای مجاورتی را بیان کردهاست.
حسگرهایی که برای کار در یک فاصله بسیار کم ساخته میشوند اغلب به عنوان کلیدهای لمسی استفاده میشوند.
حسگرهای مجاورتی دارای دو بخش هستند و زمانی که دو قسمت از هم دور میشوند سیگنالی فعال میشود.
یک حسگر مجاورتی میتواند در سیستمهای امنیتی نیز مورد استفاده قرار گیرد، مثلاً زمانی که یک پنجره باز میشود سیستم اخطار آن فعال شود.