جریر بن عبدالله بجلی
From Wikipedia, the free encyclopedia
جریر بن عبداللَّه بن جابر بجلی[1] از اصحاب محمد و علی بن ابیطالب است که به «ابوعمرو» و نیز «ابوعبداللَّه» کنیه داشت. وی در ماه رمضان سال دهم هجری به حضور محمد بن عبدالله آمد و اسلام را پذیرفت و با او بیعت کرد. جریر مردی زیبا چهره و سفیدرو بود و محمد دربارهٔ او گفته است: «کأنّ علی وجهه مَسحةَ ملک؛ گویی فرشته بر چهرهاش دست کشیدهاست.» وی که از جانب عثمان بر همدان حاکم بود در ابتدای خلافت علی بن ابیطالب اطاعت و فرمان برداری خود را اعلام کرد و در مقر فرمانداریش همدان مردم را به اطاعت و بیعت از علی فرا خواند، و پس از جنگ جمل، علی او را عزل کرد و به کوفه فراخواند و نامه علی را برای معاویه به شام برد، اما عاقبت از علی و نیز از معاویه کناره گرفت و در جزیره و نواحی آن مقیم شد تا آن که در شرات[2] به سال ۵۴ هجری به روزگار حکومت ضحاک بن قیس بر کوفه درگذشت.[3] محققان و علماء شیعه او را متهم میدانند زیرا که علی را ترک کرد و از او حمایت ننمود.[4] در برخی کتب جریر را از دوستداران عثمان و هوادار بنی امیه معرفی میکند[5] و مسجد او در کوفه از جمله مساجد ملعونه است. نام او را در ردیف مغضوبین علی بن ابیطالب نام بردند و گفته شده در آخر عمر دیوانه شده بود.[6]