ایل جاف
From Wikipedia, the free encyclopedia
جاف نام یکی از بزرگترین اتحادیههای ایلی مردم کُرد میباشد که سرداران بزرگی از میان آنها برخاستهاند (اکثرا از سرداران مشهور عثمانیها و صفویه و افشاریه) و امروزه دیگر ساکن شهرهای بزرگی در ایران و عراق هستند که اکثریت آنها ساکنین عراق میباشند و اقلیتی از آنها ساکنین ایران هستند که در عراق حداقل سه شهر بزرگ عراق جاف و در ایران حداقل پنج شهر آن با اکثریت جاف هستند. این اتحادیه ایلی در ابتدا توسط سید احمد بیگ کبیر که از اعقاب شیخ محمد زاهد ملقب به پیر خضر شاهویی میباشد پایه ریزی گردید که بعدها تحت حاکمیت فرزندان او که به بیگزادگان جاف معروف میباشند هدایت و رهبری گردید. دین اکثر آنها اسلام اهل سنت و اقلیتی هم در #حلبچه پیرو آیین #یارسان هستند.[1][2][3][4][5][6]
جافها به گویشی از گویشهای کردی میانی (از شاخههای زبان کُردی) صحبت میکنند که به گویش جافی معروف است.[1][2][7]
مردم جاف بومی منطقه زاگرس شمالی و مرکزی بین ایران و عراق هستند، ایل جاف مرادی در سال ۱۱۱۴ به دست رییس طایفه کُرد ظاهر بگ جاف (Zaher Beg Jaff) ساماندهی و شکل اساسی گرفت. امپراتوری عثمانی در دهه ۱۷۰۰ نام پاشا، یک لقب اصیل، به آنها داد. روسای دیگر جاف عبارت بودند از محمد پاشا جاف، بانو اَدِلا، عثمان پاشا جاف و محمود پاشا جاف.[8][9]