یکجانشینی
From Wikipedia, the free encyclopedia
یکجانشینی یا آبادینشینی سبکی از زندگی است که در آن، مردم یک محل، تمامی سال را در یک محل یا آبادی بگذرانند و کوچنشینی نکنند. یکجانشینی عکس حالت کوچنشینی است.[1]
به یکجانشینی اجباری ایلات و عشایر اصطلاحاً تَختهقاپو گفتهمیشود. در طول تاریخ بسیاری از پادشاهان جهان برای کنترل بهتر مناطق زیر دست خود بسیاری از مردم کوچنشین را اجباراً وادار به زندگی یکجانشینی میکردند و آنها را در روستاهای تازهای اسکان میدادند.