تبخال دستگاه تناسلی
زائده در دستگاه تناسلی / From Wikipedia, the free encyclopedia
تبخال دستگاه تناسلی[5] یا هرپس تناسلی (به انگلیسی: Herpes genital) یک بیماری ویروسی است که توسط ویروس هرپس سیمپلکس (HSV) دستگاه تناسلی ایجاد میشود.[1] اکثر مردم یا هیچ علائمی ندارند یا علائم آنها خفیف است و بنابراین نمیدانند که آلوده هستند.[1] هنگامی که علائم ظاهر میشوند، معمولاً شامل تاولهای کوچکی هستند که باز میشوند و زخمهای دردناک ایجاد میکنند.[1] علائم بیماری شبهآنفلوانزایی مانند تب، درد، یا تورم گرههای لنفاوی نیز ممکن است رخ دهد.[2] شروع این بیماری بهطور معمول پس از مواجهه با علائم، حدود ۴ تا ۲۸ روز طول میکشد.[1] پس از آلوده شدن، ممکن است شیوع بیشتری رخ دهد، اما عموماً خفیفتر هستند.[1]
تبخال دستگاه تناسلی Genital herpes | |
---|---|
نامهای دیگر | عفونت هرپس ویروسی آنوژنیتال تبخال تناسلی |
شیوع تبخال تناسلی که بر فرج تأثیر گذاشته است | |
تخصص | بیماری عفونی |
نشانهها | بدون عارضه، تاولهای کوچکی که باز میشوند و زخمهای دردناک ایجاد میکنند، بیماری شبهآنفلوانزایی[1][2] |
عوارض | مننژیت آسپتیک، افزایش خطر ابتلا به ایدز در صورت برخورد با عوامل آن، هرپس نوزاد از مادر آلوده[1] |
دورهٔ معمول آغاز | ۲ تا ۱۲ روز پس از قرار گرفتن در معرض آن[1] |
دورهٔ بیماری | تا ۴ هفته (اولین شیوع)[1] |
علت | ویروس هرپس سیمپلکس ۱ و ۲[1] |
روش تشخیص | آزمایش ضایعات، آزمایش خون برای آنتیژن[1] |
تشخیص افتراقی | سیفلیس، شانکروئید، زگیل آبکی، هیدرآدنیت چرکی[3] |
پیشگیری | نداشتن آمیزش جنسی، استفاده از کاندوم، داشتن رابطه جنسی تنها با یک شریک جنسی غیر آلوده[2] |
درمان | داروی ضد ویروس[1] |
فراوانی | ۸۴۶ میلیون نفر (۲۰۱۵)[4] |
طبقهبندی و منابع بیرونی | |
این بیماری بهطور معمول از طریق تماس مستقیم دستگاه تناسلی با سطح پوست یا ترشحات فردی که آلوده است، گسترش مییابد[1] و ممکن است در طول آمیزش جنسی، از جمله آمیزش جنسی مقعدی و دهانی رخ دهد.[1] برای انتقال این بیماری نیازی به وجود زخم نیست.[1] خطر شیوع بین یک زوج در طول یک سال حدود ۷٫۵ درصد است.[6] ویروس هرپس سیمپلکس (HSV) به دو نوع اچاسوی-۱ (HSV-1) و اچاسوی-۲ (HSV-2) طبقهبندی میشود.[1] در حالی که از نظر تاریخی اچاسوی-۲ شایع تر بود، اما امروزه اچاسوی-۱ تناسلی در کشورهای توسعهیافته رایج تر شده است.[1][7] تشخیص پزشکی ممکن است با آزمایش ضایعات با استفاده از پیسیآر یا کشت ویروسی یا آزمایش خون برای آنتیبادیهای خاص انجام شود.[1]
تلاش برای جلوگیری از عفونت شامل: نداشتن آمیزش جنسی، استفاده از کاندوم و داشتن رابطه جنسی تنها با یک شریک جنسی غیر آلوده میباشد.[2] پس از ابتلا، هیچ درمانی وجود ندارد.[2] با این حال، داروهای ضد ویروسی ممکن است از شیوع بیماری جلوگیری یا در صورت وقوع، شیوع را کوتاه کنند.[1] استفاده طولانی مدت از داروهای ضد ویروسی نیز ممکن است خطر گسترش بیشتر را کاهش دهد.[1]
در سال ۲۰۱۵ حدود ۸۴۶ میلیون نفر (۱۲ درصد از جمعیت جهان) به تبخال دستگاه تناسلی مبتلا بودهاند.[4] در ایالات متحده، بیش از یک نفر از هر شش نفر بین ۱۴ تا ۴۹ سال به این بیماری مبتلا هستند.[8] زنان بیشتر از مردان مبتلا میشوند.[1] میزان بیماریهای ناشی از اچاسوی-۲ در ایالات متحده بین سالهای ۱۹۹۰ و ۲۰۱۰ کاهش یافته است.[1] عوارض، به ندرت ممکن است شامل مننژیت آسپتیک (مننژیتی که حتی نتیجه آزمایش مایع مغزی-نخاعی با کشتهای معمول باکتریایی آن منفی است)، افزایش خطر ابتلا به ایدز در صورت قرار گرفتن در معرض افراد اچآیوی مثبت و سرایت به نوزاد در حین زایمان و در نتیجه تبخال نوزادی باشد.[1]