بنیقریظه
From Wikipedia, the free encyclopedia
بنیقُرَیْظه (به عبری: שבט בני קוריט'ה) یکی از قبایل یهودی ساکن در مدینه، به ریاست کعب بن اسد[1][2][3] بود که تا قرن هفتم میلادی در شمال عربستان در حومهٔ یثرب (مدینه) زندگی میکردند. در مورد خاستگاه بنیقُریْظه (همانند باقیماندگان یهودیانِ مدینه) اطلاعات کافی در دست نیست؛ برخی گفتهاند آنها نوادگان قبایل یهودی مهاجر بودند یا اعرابی که به یهودیت گرویده و در عین پایبندی به یهودیت، با اعراب ازدواج کرده و از بسیاری از آداب آنها تأثیر پذیرفته بودند.[4][5] به نظر میآید که قبایل یهودی (که اقلیتی از جمعیت مدینه را تشکیل میدادند) در کشاورزی پیشرو و ممتاز بودهاند و در برهههایی از تاریخ از نظر سیاسی نیز غالب بودهاند، ولی قدرت سیاسی و حکومتی آنها بعدها رو به افول گزارده بود.
حدود صد سال قبل از هجرت محمد از مکه به مدینه بین قبایل مختلف مدینه درگیری درگرفته و به تدریج تمامی اهالی مدینه وارد آن شده بودند. در این میان قبایل یهودی گهگاه در جبهههای مخالف هم میجنگیدند.[6]
گفته میشود که قبایل یهودی در زمان جنگهای بین ساسانیان و رومیان به ناحیه حجاز در عربستان مهاجرت کردند. قبایل یهودی کشاورزی را به همراه خود آوردند و همین موضوع آنها را از نظر فرهنگی، اقتصادی، و سیاسی بر ساکنان آنجا برتری میداد. اما با مهاجرت دو قبیله عرب بنی اوس و بنی خزرج از یمن، قبایل یهودی غلبه خود را از دست دادند. هنگامی که بین قبیله اوس و خزرج درگیری درگرفت، قبایل یهودی (که حال موالی، یا متحدان اعراب شده بودند) در جبهههای مخالف هم جنگیدند. در این میان بنیقُریْظه سمت قبیله اوس بود.