از ویکیپدیا، دانشنامه آزاد
اُکسایش و کاهش (به انگلیسی: reduction–oxidation acronym as redox) نام کلی واکنشهای شیمیایی است که مایه تغییر عدد اکسایش اتمها میشوند. شمار الکترونهای یون در کاهش، افزایش مییابد و در اکسایش، کاهش مییابد.
اُکسایش و کاهش میتواند دربرگیرنده واکنشهای سادهای همچون اکسایش کربن و تبدیل آن به کربن دیاکسید و کاهش کربن و تبدیل آن به متان یا واکنشهای پیچیدهای چون اکسایش قند در بدن انسان طی واکنشهای چند مرحلهای باشد. با کمی اغماض علمی میتوان این فرایند را انتقال یک یا چند الکترون از یک اتم، مولکول یا یون به یک اتم، مولکول یا یون دیگر دانست. در هر واکنش اکسایش و کاهش اتم یا مولکولی الکترون از دست میدهد (اکسایش) و اتم یا مولکولی دیگر الکترون جذب میکند (کاهش) مییابد. در چنین واکنشی مولکول دهنده الکترون اکسید شده و مولکول گیرنده الکترون کاهیده میشود. در واقع تعریف ابتدایی اکسایش واکنش یک ماده با اکسیژن و ترکیب شدن با آن بودهاست، اما با کشف الکترون اصطلاح اکسایش دقیقتر تعریف شد و کلیه واکنشهایی که طی آن مادهای الکترون از دست میدهد اکسایش نامیده شدند. اتم اکسیژن میتواند در چنین واکنشی شرکت داشته یا نداشته باشد.
در اثر اکسایش عدد اکسایش معمولی یک اتم یا اتمهای یک مولکول در پی حذف الکترونها افزایش مییابد. برای نمونه آهن (II) میتواند به آهن (III) اکسید شود.
-Fe2+ → Fe3+ + e
اکسایش و کاهش به تنهایی انجام پذیر نیستند. چون یک ماده نمیتواند کاهیده شود مگر آن که همزمان مادهای دیگر، اکسیده گردد، ماده کاهیده شده، عامل اکسایش است و بنابراین عامل اکسنده نامیده میشود و مادهای که خود اکسید میشود، عامل کاهنده مینامیم. همچنین در هر واکنش، مجموع افزایش اعداد اکسایش برخی عناصر، باید برابر مجموع کاهش شماره اکسایش عناصر دیگر باشد. برای نمونه در واکنش «گوگرد» و اکسیژن، افزایش شماره اکسایش گوگرد، ۴ است. کاهش شماره اکسایش، ۲ است، چون دو اتم در معادله شرکت دارد، کاهش همه ۴ است. [نیازمند منبع]
واژهٔ اکسایش، ابتدا در مورد واکنشهایی به کار گرفته میشد که در آنها مواد با اکسیژن ترکیب میشدند، و کاهش نیز به صورت حذف یک اکسیژن از یک ترکیب اکسیژن دار تعریف میشد. اما معنی این واژهها به تدریج گسترش یافت. امروزه، اکسایش و کاهش، بر مبنای تغییر عدد اکسایش تعریف میشوند. اکسایش فرایندی است که در آن عدد اکسایش یک اتم افزایش مییابد و کاهش فرایندی است که در آن عدد اکسایش یک اتم کاهش مییابد، اکسایش گرمازا و و کاهش گرماگیر است. برای مثال در واکنش زیر اتم S اکسیده شده (پس کاهندهاست) و اتم O کاهیده شده (پس اکسندهاست) است. چون که عدد اکسایش اتم S از صفر به ۴+ و عدد اکسایش اتم O از صفر به ۲- تغییر کردهاست.
و همچنین واکنش زیر شامل اکسایش - کاهش نیست، چونکه عدد اکسایش هیچ اتمی تغییر نکردهاست:
معمولاً موازنه واکنشهایی که شامل اکسایش - کاهش که کاکس نامیده میشود، دشوارتر از موازنهٔ واکنشهایی است که شامل اکسایش - کاهش نیست. برای موازنهٔ واکنشهای اکسایش - کاهش از دو روش متداول استفاده میشود:
الف) برای اتم O مورد نیاز، یک به آن طرف معادلهٔ جزئی که کمبود O دارد، اضافه میکنیم.
ب) و H را هم با افزودن ، موازنه میکنیم.
الف) برای هر اتم O مورد نیاز، یک به آن طرف معادلهٔ جزئی که کمبود O دارد اضافه میکنیم.
ب) به ازای هر اتم H مورد نیاز، یک به آن طرف معادلهٔ جزئی که کمبود H دارد اضافه میکنیم و یک نیز در سمت مقابل قرار میدهیم.
واکنش زیر را که در محلول اسیدی انجام میشود را موازنه میکنیم:
در روش عدد اکسایش برای موازنه کردن واکنشهای اکسایش - کاهش، سه مرحله وجود دارد. معادلهٔ واکنش نیتریک اسید و هیدروژن سولفید را برای نمایش این روش به کار میگیریم. معادلهٔ واکنش موازنه نشده به قرار زیر است:
عامل اکسنده است زیرا باعث جدا شدن الکترون از اتم دیگر میشود و گوگرد اکسیده شده (زیرا ۲ الکترون از آن کنده شدهاست) است و عامل کاهنده است زیرا باعث جذب الکترون توسط اتم دیگر میشود.
توجه داریم که اکنون هشت اتم هیدروژن در سمت چپ معادله داریم. با قرار دادن در سمت راست، میتوان به همان تعداد اتم H رسید:
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.