پارادایم برنامهنویسی
From Wikipedia, the free encyclopedia
پارادایمهای برنامهنویسی (به انگلیسی: Programming Paradigms)، روشهای دستهبندی زبانهای برنامهنویسی براساس ویژگیهایشان است. زبانها را میتوان به چندین پارادایم دستهبندی نمود.
دغدغه اصلی برخی از پارادایمها عمدتاً مربوط به پیامدهای مدل اجرایی زبان است، همچون این که آیا اثرات جانبی مجاز باشند یا آیا دنباله ای از عملیات توسط مدل اجرایی تعریف شدهاست یا خیر. پارادایمهای دیگر عمدتاً با راههای سازماندهی کد چون دستهبندی یک کد به واحدهای مختلف و تغییرات کد بر روی هر کدام از این واحدها میپردازند. باز پارادایمهای دیگری نیز وجود دارند که عمدتاً دغدغهشان سبک، نحو و گرامر زبان هاست.
پارادایمهای برنامهنویسی رایج شامل این مواردند:[1][2][3]
- دستوری که در آن برنامهنویس به ماشین دستور میدهد که چگونه حالت خود را تغییر دهد،
- اعلانی، که در آن برنامهنویس صرفاً خواص مربوط به نتایج مطلوبش را اعلان میکند، نه چگونگی محاسباتش را.
- تابعی، که در آن نتیجه مطلوب به صورت مقدار مربوط به بهکارگیری یک سری از توابع، اعلان میگردد.
- منطقی، که در آن نتیجه مطلوب به صورت جواب به سؤالی در مورد دستگاهی از حقایق و قواعد اعلان میگردد.
- ریاضیاتی، که در آن نتیجه مطلوب به صورت راه حلی از یک مسئله بهینهسازی اعلان میگردد.
- واکنشی، که در آن نتیجه مطلوب به صورت جریانهای دادهای و انتشار تغییرات اعلان میشود.