اسم
اسم کلمهای است که بر معنی مستقلی دلالت کند، بدون افادهٔ زمان آن. / From Wikipedia, the free encyclopedia
اسم عام، اسمی است که بر همه افراد و اشیاء و مفاهیم دلالت کند و بین همه آنها مشترک باشد (مانند «کتاب»، «مرد») و اسم خاص، اسمی است که تنها به یک فرد یا شی اشاره دارد و همه را شامل نمیشود (مانند «فرزام»، «بیستون»، «ایران»).
اسمهای خاص را به چهار دسته میتوان تقسیم کرد:
- اسم مخصوص انسانها: مانند «سهراب»، «مهتاب».
- اسم مخصوص حیوانها: مانند «رخش»، «شبدیز»
- اسم مخصوص اماکن مختلف جغرافیایی مانند «آسیا»، «ایران»، «یاسوج»
- اسم مخصوص اشیائی که بیشتر از یکی نیستند: مانند «انجیل»، «تخت طاووس»، «کوه نور»
اسم خاص را جمع نمیبندند، مگر در مواردی که مقصود از آن مثال یا مانند و نوع باشد: ایران در کنار فردوسیها و سعدیها و حافظها پروردهاست؛ که مقصود همان فردوسی و سعدی و حافظ است و در حکم اسم عام میباشد و توسط ها جمع بسته میشود. این نوع جمع بستن در ادبیّاتِ فارسی نیز به چشم میخورد:
فریدونان زِ ره مرکب برانند | به جز گاوان در این وادی نمانند (عطار نیشابوری) |
یوسفان از رشکِ زشتان مخفی اند | که ز عدو خوبان در آتش میزیند (مولوی) |