اتوبوس سطح پائین
From Wikipedia, the free encyclopedia
اتوبوس سطحهای پایین (یا اتوبوس کم ارتفاع) نوعی اتوبوس است که ارتفاع کف و سقف آن از سایر اتوبوسها کمتر است. اتوبوسهای سطح پائین، اولین بار در سال ۱۹۶۰ به عنوان اتوبوسهای فرودگاهی در اروپا پا به عرصه وجود نهادند. تقریباً ۳۰ سال بعد در اروپا از این اتوبوسها در سیستم حمل و نقل عمومی استفاده شد. در اوایل ۱۹۹۲ اتوبوس New Flyer D40LF اولین اتوبوس سایز استاندارد و بادوامی بود که توسط شرکتهای حمل و نقل ایالات متحده امریکا و کانادا به کار گرفته شد. تعدادی از شرکتهای حمل و نقل آمریکای شمالی استفاده از اتوبوسهای سطح پایین را به عنوان راهی برای دسترسی آسان تر تمامی مسافرین –اعم از بزرگسال، توانجو، کهنسال، کودک، والدینی که با کالسکه اند و افرادی که زنبیل یا بسته دارند- و همچنین کاهش مدت توقف در ایستگاه برگزیدهاند.
در اروپا نیز سرعت استفاده از اتوبوسهای سطح پایین بدون هیچ قاعده و قانونی در حال افزایش است. در تحقیقات به عمل آمده از سوی نیروهای بازار در مورد راه حلی برای حرکت و دستیابی افراد توانجو به اتوبوس، اروپاییها به این نتیجه رسیده اند که اتوبوس سطح پایین و رمپ آن بهتر از اتوبوس سطح پایین و لیفت(بالابر) است. آنها دریافتند که اتوبوس سطح پایین یک راه حل بهتر برای همه افراد جامعه خواهد بود. اغلب تولیدکنندگان اتوبوس در اروپا اتوبوس سطح پایین عرضه میکنند. این اتوبوسها اساساً از ارتفاع ورودی ۳۲۰ میلیمتر (۶/۱۲ اینچ) برخوردارند و توانایی زانوزدن تا ۲۵۰ میلیمتر (۸/۹ اینچ) را دارند. اداره حمل و نقل آلمان در گزارش سالانه خود در سال ۱۹۹۲ اعلام کردند که از سال ۱۹۸۸ تا ۱۹۹۲، تعداد ۳۹۰۵ دستگاه اتوبوس شهری low-floor توسط تولیدکنندگان آلمان تولید شده است؛ البته مناطقی که جادههای چندان پیشرفتهای ندارند هنوز اتوبوسهای معمولی درخواست میکنند.