ابراهیم بن ولید
From Wikipedia, the free encyclopedia
ابراهیم بن ولید (۱۲۶-۱۲۷ ه.ق) خلیفهای از خلفای اموی بود؛ او مدت کوتاهی در سال ۷۴۴ میلادی خلافت کرد، و پس از آن از ترس رقیبان و دشمنان سیاسی، خلافت را واگذاشت؛ مروان بن محمد که اوضاع را برای بازگرداندن خلافت به موقعیت قبلی آماده دید به سمت دمشق حرکت کرد و با درگیری که در صفر سال ۱۲۷ انجام شد سپاه دمشق را شکست داد. او برای حکم و عثمان، کسانی که ولید بن یزید آنها را جانشین خود کرده بود بیعت گرفت. اما تا هنگام پیروزی او، این دو نفر که در زندان بودند کشته شدند و مردم بالاجبار با خود مروان بن محمد بیعت کردند. شاید برای اینکه بیعت او را مشروع جلوه دهند، اعلام کردند که حکم و عثمان در زندان، ضمن شعری مروان را به عنوان جانشین خود تعیین کردهاند. بدین ترتیب بود که آخرین خلیفه اموی بر سر کار آمد.
![]() | برای تأییدپذیری کامل این مقاله به منابع بیشتری نیاز است. |
اطلاعات اجمالی ابراهیم بن ولید, خلافت of the خلافت امویان ...
ابراهیم بن ولید | |||||
---|---|---|---|---|---|
خلافت of the خلافت امویان | |||||
خلافت | ۱۲۶-۱۲۷ ه.ق ۷۴۴ (چند هفته) | ||||
پیشین | یزید سوم | ||||
جانشین | مروان دوم | ||||
زاده | ۱۱۷ ه.ق | ||||
درگذشته | ۱۳۲ ه.ق ۲۵ ژانویه ۷۵۰ | ||||
همسر(ان) | ام اسحاق ثمامه بنت رحمان | ||||
فرزند(ان) | اسحاق اسماعیل یعقوب موسی عبیدالله | ||||
| |||||
دودمان | امویان | ||||
پدر | ولید بن عبدالملک |
بستن