آیه انذار
From Wikipedia, the free encyclopedia
مشهورترین آیهای که به نام آیه انذار نامیده شده، آیه ۲۱۴ سوره شعرا میباشد. این سوره در جزء ۱۹ و حزب ۳۸ میباشد و خود آیه انذار شامل ۴ کلمه و ۲۱ حرف میباشد.
این مقاله بهطور گسترده بر ارجاع به منابع اولیه متکی است. |
مشخصات قرآنی | |
---|---|
نام آیه | آیه انذار |
نام سوره | شعراء |
شماره آیه | ۲۱۴ |
سال نزول | سال سوم پس از بعثت |
محل نزول | مکه |
شأن نزول | دارد |
شماره جزء | ۱۹ |
شماره حزب | ۳۸ |
اطلاعات دیگر | |
شماره کلمه | ۴ |
شماره حرف | ۲۱ |
حروف مقطعه | ندارد |
متن آیه | «وَأَنذِرْ عَشِيرَتَكَ الْأَقْرَبِينَ» |
ترجمه آیه | و خویشان نزدیکت را بیم ده. |
این آیه فرمان خداوند را به پیامبر اسلام مبنی بر انذار خویشاوندانش در آغاز دعوت علنی و در سال چهارم بعثت بیان میکند.
در معنای واژه انذار تعابیر گوناگونی در کلام لغت شناسان آمدهاست، از جمله آن که مفردات معنای انذار را توجه و آگاهی دادن به آیندهای ترسناک آوردهاست. واژه انذار و مشتقات آن بیش از ۱۲۴ بار در قرآن آورده شدهاست. از بررسی مجموع آیاتی که این واژه را دارا هستند برمیآید که منذر حقیقی خداست و منذران دیگر نیز پیام خداوند را ابلاغ میکنند و در اصل منذر یکی از اسمای خداوند است. همچنین از مسئولیتها و اهداف و مخاطبان و … پیامبران به ویژه پیامبر اسلام سخن به میان آمدهاست.
محتوای آیه میرساند که خداوند به محمد این چنین فرمان داده که پیش از آغاز دعوت عمومی، ابتدا توحید و رسالت را به خاندان خود عرضه دارد و ایشان را از عذاب الهی بیم دهد.
روایتهای ذیل این آیه حاکی از آن است که پیامبر خویشان خود را در مجلسی دعوت نمودند و پس از اطعام ایشان پیام الهی را به آنان ابلاغ نمودند و سپس از خویشاوندانش تقاضای یاری کردند ولی هیچکس جز علی بن ابیطالب درخواست یاری پیامبر را پاسخ نگفت و رسول خدا پس از اتمام حجت با خاندانش، علی را برادر و وصی و خلیفه خود در میان مردم خواند و دیگران را به اطاعت از او دعوت نمود.
در تفاسیر فریقین بیش از ۴۰ حدیث آورده شده که به بررسی شان نزول آیه پرداختهاند. تاریخ نزول آیه نیز به سه سال نخست دعوت پیامبر بازمیگردد که به سبب آن دعوت علنی پیامبر — پس از سه سال دعوت پنهانی — آغاز گشت. در تفاسیر تعبیر مختلفی از خویشان نزدیک پیامبر آمدهاست. عدهای آنها را تنها بنی هاشم یا بنی عبدالمطلب دانستهاند و عدهای منحصراً بنی عبدالمطلب را عنوان کردهاند و گروهی نیز در کنار بنی مطلب، بنی هاشم را نیز نام بردهاند. مفسرین بزرگ، هم از علمای اهل سنت و هم از بزرگان شیعه مانند طبری، احمدبن حنبل، ابن ابی الحدید، بخاری و علامه طباطبایی در باب این آیه و دعوت پیامبر اسلام و وقایع مربوط به آن سخن راندهاند.