آنتن شیپوری
From Wikipedia, the free encyclopedia
آنتن شیپوری (Horn antenna)، آنتنی است که از یک موجبر فلزی به شکل شیپور تشکیل میشود. این آنتنها کاربرد گستردهای در فرکانسهای ریزموج و UHF بالای 300 MHZ دارند، و به عنوان فیدِر (Feeder) برای آنتنهای بزرگتر مانند آنتنهای سهموی، به عنوان آنتن کالیبراسیون استاندارد برای سنجش بهره آنتنهای دیگر، و به عنوان آنتنهای جهتدار برای دستگاههایی مانند تفنگ راداری، بازکنندههای اتوماتیک درب و رادیومترهای میکروموج استفاده میشوند. مزایای آنها عبارتند از جهتداری متوسط، نسبت پایین موج ایستا (SWR)، پهنای باند وسیع، و ساخت و تنظیم ساده.
یکی از اولین آنتنهای شیپوری در سال ۱۸۹۷ توسط یک محقق رادیویی با نام جاگادیش چاندرا بوس ساخته شد؛ او روی میکروامواج آزمایش میکرد. در دهه ۱۹۳۰ اولین تحقیق و تحلیل آنتن شیپوری انجام گرفت. توسعه رادار در جنگ جهانی دوم منجر به تحقیقات دربارهٔ آنتنهای شیپوری و طراحی فیدر برای آنتن رادار شد. آنتن دندانهدار توسط دوندانوف در سال ۱۹۶۲ اختراع شد که کاربرد گستردهای به عنوان فیدر برای آنتنهای میکروموج مانند دیش ماهوارهای و تلسکوپ رادیویی داشت.
یکی از مزیتهای آنتن شیپوری این است که میتوانند در محدوده گستردهای از فرکانسها کار کنند. پهنای باند قابل کاربرد آنتنهای شیپوری معمولاً ۱۰:۱ است و این پهنای باند را میتوان تا ۲۰:۱ افزایش داد. امپدانس ورودی تدریجاً روی این بازهٔ فرکانسی گسترده تغیر میکند و امکان نسبت پایین موج ایستای ولتاژی (VSWR) بر روی این پهنای باند وجود دارد. بهره آنتنهای شیپوری تا dB 25 است.