پارادوکس ایپیآر
From Wikipedia, the free encyclopedia
پارادوکس EPR (یا پارادوکس اینشتین-پودولسکی-روزن) آزمایشی فکری در مکانیک کوانتومی است، که بنیادهای فلسفی مکانیک کوانتومی را به چالش میکشد. این آزمایش فکری را در سال ۱۹۳۵ آلبرت اینشتین، بوریس پودولسکی و ناتان روزن در مقالهای نوشتند تا نشان دهند که مکانیک کوانتومی نظریهٔ فیزیکی کاملی نیست.
آزمایش EPR به دوگانگی زیر میانجامد:
- نتیجهٔ آزمایشی که روی بخش (الف) از یک سیستم کوانتومی انجام میشود، روی واقعیت فیزیکیِ بخش (ب) آزمایش که در فاصلهٔ دوری قرار دارد تأثیر غیرموضعی[1] میگذارد، به این معنی که مکانیک کوانتومی میتواند نتیجهٔ اندازهگیری را در بخش (ب) پیشبینی کند. یا…
- مکانیک کوانتومی نظریهٔ کاملی نیست، به این معنی که بخشی از واقعیت فیزیکیِ بخش (ب) را نمیتوان با مکانیک کوانتومی توصیف کرد (و متغیرهای دیگری برای توصیف آن نیاز است).
مقاله EPR چنان برای فیزیکدانان جذاب بود که موجب بحثی دامنهدار دربارهٔ اصول مکانیک کوانتومی شد، تأثیری که تا به حال کمتر دیده شدهاست. با این حال برخلاف جذابیت EPR، نقطه ضعف استدلال آن تا سال ۱۳۴۶ (۱۹۶۴ میلادی) آشکار نشد. در آن سال جان استوارت بل اثبات کرد که یکی از فرضیات کلیدی موجود در EPR، یعنی اصل جایگزیدگی، با نظریه کوانتوم در تضاد بودهاست.