گیاه‌درمانی

گیاه درمانی و پزشکی سنتی دو مقوله متفاوت هستند، که گاهی با هم خلط شده و موجب ناداوری می‌گردند.

عکسی از یک عطاری.

گیاه درمانی

گیاه درمانی روشی است که در آن، بعد از معاینات پزشکی و تشخیص لازم، از عناصر گیاهی با توجه به مواد مؤثره و خواص آنها، جهت رفع علایم بیماری استفاده می‌شود. این روش همانند طب جدید به مبارزه با علائم بیماری پرداخته، و در جهت رفع آن‌ها می‌کوشد. از نظر این روش درمانی، ماده مؤثره گیاهان اعم از: آلکالوئیدها و … می‌توانند با رفع علائم بیماری، باعث برگشت صحت و سلامت به فرد بیمار شوند. در حقیقت گیاه درمانی نوعی دارو درمانی است که در آن بجای استفاده از داروهای سنتتیک شیمیایی از داروهایی با منشأ گیاهی استفاده می‌شود. مزاج‌شناسی و بحث از غلبه اخلاط در این روش جایگاهی ندارد. دیدگاه این روش نیز همچون طب جدید، دیدگاه اجزاءنگری است.

طب سنتی

طب سنتی تنها روش درمانی است که در بر پایه مزاج‌شناسی استوار است. تغییر مزاج به گرمی، سردی، رطوبت یا یبوست و متعاقب آن غلبه یک یا چند خلط از اخلاط چهارگانه ـ یا برعکس ـ، به سبب تغذیه، روش زندگی، اقلیم، سنّ، شغل، رفتار و … باعث خروج مزاج فرد از اعتدال شده و علائم آن بروز می‌کند.^[1] در طبّ سنتی از تمامی عناصر موجود در طبیعت اعمّ از: گیاهی، معدنی و حیوانی برای اعاده اعتدال مزاج استفاده می‌شود. همانطوری که می‌دانیم، معنی جامع کلمه طبّ در این روش ظهور و بروز دارد. شکسته بندی، جراحی، خونگیری، توصیه‌های بهداشتی (در مسافرت و سکونت)، آرایش و … تماماً مورد بحث قرار دارند.^[2]

گیاهان در ایران

در ایران حدود ۸۰۰۰ گونه گیاهی موجود است که از این تعداد ۲۳۰۰ گونه جزء گیاهان معطر و دارویی هستند و از این تعداد ۴۵۰ گونه در عطاری‌های ایران به فروش می‌رسد.^[3]

جستارهای وابسته

• گیاهان دارویی
• نقد پزشکی جایگزین

منابع

1. ابن سینا، قانون در طب، ۱:‎ ۴۰–۱۲.
2. ابن سینا، قانون در طب، ۱:‎ ۷.
3. روزنامه ایران ۲۵ آبان ۱۳۹۳ صفحه ۱۶ عنوان «طلای سبز خوراک دام شده‌است»

• ابن سینا، حسین (۱۳۷۰). قانون در طب. ج. ۷ جلدی. ترجمهٔ دکتر عبدالرحمن شرفکندی. تهران: انتشارات سروش.
• تامسون، رابرت (۱۳۷۸). درمان طبیعی. ترجمهٔ دکتر محمد حسین راشد محصل، مریم عرفانیان حسینی. مشهد: انتشارات جهاد دانشگاهی مشهد. ص. ۲۶۴. شابک ۹۶۴-۶۰۲۳-۹۹-۱.

پیوند به بیرون