چینی مین

زبان‌های مین (چینی ساده‌شده: 闽语، چینی سنتی: 閩語، پین‌یین: Mǐn yǔ) خانواده‌ای از زبان چینی هستند که توسط ۳۰ میلیون نفر در استان فوجیان و مناطقی در شبه‌جزیره لیژو و هاینان، همین‌طور بومیان چائوشان در ژونگشان، سه شهرستان در جنوب ونژو، جواشان و تایوان بدان‌ها سخن گفته می‌شود.^[1] نام این خانواده از روی رود مین ریشه گرفته‌است. گویشوران گونه‌های مین نسبت به یکدیگر و سایر زبان‌های چینی فهم متقابل ندارند.

مین
閩語 / 闽语
اقوام:	تئوچئویی، فوژویی، هوکلویی، پوتیانی، هاینانی و غیره
پراکنش:	سرزمین اصلی چین: فوجیان، گوانگ‌دونگ (اطراف چاوژو-شانتو و شبه‌جزیره لیژو)، هاینان، چجیانگ (شهرستان شنگسی، پوتو و شهرستان سانگنان)، تایوان، جوامع دور از وطن چینی در جنوب شرق آسیا و شمال‌شرقی ایالات متحده
تبار:	چینی-تبتی چینی مین
نیا:	نیا-مین
زیرگروه‌ها:	شمالی مرکزی شرقی پو-شیان جنوبی لیژو هاینانی شائو-جیانگ
ایزو ۶–۶۳۹	mclr
زبان شناسی	79-AAA-h to 79-AAA-l
گلاتولوگ	minn1248
گونه‌های نخستین	چینی کهن چینی هان شرقی
نامِ چینی
نویسه‌های چینی سنتی	閩語
نویسه‌های چینی ساده‌شده	闽语
پوژ هاکین	Bân gú
رونویسی‌ها چینی استاندارد پین‌یین Mǐn Yǔ مین نان هاکین POJ Bân gú زبان مین دونگ Fuzhou BUC Mìng ngṳ̄ Pu-Xian Min Hinghwa BUC Máng-gṳ̂ Northern Min Jian'ou Romanized Mâing-ngṳ̌
پراکندگی زبان‌های مین

بسیاری از زبان‌های مین ویژگی‌های قابل توجه از زبان چینی کهن را حفظ کرده‌اند و شواهد زبانی وجود دارد که نشان می‌دهد بیشتر گونه‌های مین مستقیماً از دودمان‌های چینی میانه سوئی و تانگ سرچشمه گرفته‌اند. گویشوران فراوانی از مین در میان جوامع چینی در جنوب شرق آسیا حضور دارند. مین جنوبی پرگویشورترین گونه مین خارج از فوجیان است و به نام هاکین-تایوانی نیز شناخته می‌شود.

گروه‌های گویشی مین براساس اطلس زبانی چین:

شائو-جیانگ   شمالی   مرکزی

شرقی   پو-شیان   جنوبی

لیژو   هاینانی

منابع

1. Chinese Academy of Social Sciences (2012). 中国语言地图集(第2版):汉语方言卷 [Language Atlas of China (2nd edition): Chinese dialect volume]. Beijing: The Commercial Press. p. 110.

• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Min Chinese». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۲ ژوئیه ۲۰۲۰.