پیست ناتزیوناله مونتزا

پیست اتومبیل‌رانی ناتزیوناله مونتزا (انگلیسی: Autodromo Nazionale Monza) یک پیست مسابقات ورزش‌های موتوری است که در نزدیکی شهر مونتزا، در شمال میلان، ایتالیا واقع شده‌است. این پیست که در سال ۱۹۲۲ ساخته شده‌است، پس از پیست بروکلندز و ایندیاناپلیس، سومین پیست اتومبیل‌رانی است که تنها با هدف برگزاری مسابقات ورزش‌های موتوری ساخته شده‌است.^[4] مهم‌ترین رویدادی که به میزبانی این پیست برگزار می‌شود، گراند پری ایتالیا از سری مسابقات جهانی فرمول یک است. به استثناء فصل ۱۹۸۰، گراند پری ایتالیا از ابتدای دوران برگزاری مسابقات فرمول یک در این پیست برگزار شده‌است.^[5]

پیست اتومبیل‌رانی ناتزیوناله مونتزا

موقعیت	مونتزا، ایتالیا[1]
منطقه زمانی	جی‌ام‌تی ۱+
مختصات	۴۵°۳۷′۱۴″ شمالی ۹°۱۷′۲۲″ شرقی
ظرفیت	۱۱۳٬۸۶۰
درجه	۱
مالک	کومونه دی مونتزا و میلانو[1]
گرداننده	SIAS S.p.A.[1]
بنیان‌گذاری	۱۵ مه ۱۹۲۲
تأسیس	۳ سپتامبر ۱۹۲۲
طراح	آلفردو روزلی
رویدادهای مهم	فیا فرمول یک گراند پری ایتالیا جایزه بزرگ موتورسواری ایتالیا، مسابقه جهانی ۱۰۰۰ کیلومتری مونتزا، دبلیوتی‌سی‌سی، اس‌بی‌کی، مسابقهٔ دو جهان
پیست گراند پری مدرن
سطح	آسفالت
طول	۵٫۷۹۳[2][3] کیلومتر (۳٫۶۰۰ مایل)
پیچ‌ها	۱۱
رکورد دور	۱:۲۱٫۰۴۶ ( روبنس باریکلو، فراری، ۲۰۰۴)
بیضی
سطح	بتن/آسفالت
طول	۴٫۲۵۰[3] کیلومتر (۲٫۶۴۱ مایل)
پیچ‌ها	۲
Banking	≈۳۰°
رکورد دور	۰:۵۴٫۰ ( باب ویث، بووز سیل فست اسپشیال، ۱۹۵۸، ایندی‌کار)
پیست کوچک
سطح	آسفالت
طول	۲٫۴۰۵[3] کیلومتر (۱٫۴۹۴ مایل)
پیست ترکیبی
سطح	آسفالت
طول	۱۰٫۰۰ کیلومتر (۶٫۲۱۳ مایل)
پیچ‌ها	۹
رکورد دور	۲٫۴۱٫۴ ( فیل هیل، فراری، ۱۹۶۰، فرمول یک)

مجموعه ورزشی مونتزا که در یک منطقهٔ جنگلی در پارک ویلای سلطنتی مونتزا ساخته‌شده،^[6] دارای سه پیست متفاوت است – پیست گراند پری به‌طول ۵٫۷۹۳ کیلومتر (۳٫۶۰۰ مایل)،^[2] پیست کوچک به‌طول ۲٫۴۰۵ کیلومتر (۱٫۴۹۴ مایل)،^[3] و یک پیست بیضی سرعت بالا با پیچ‌های شیب‌دار به طول ۴٫۲۵۰ کیلومتر (۲٫۶۴۱ مایل) که در چندین دههٔ گذشته بلااستفاده بوده و امروزه در حال از بین رفتن است.^[5] پیچ‌های «کوروا گرانده»^{[persian-alpha 1]}، «کوروا دی لزمو»^{[persian-alpha 2]}، «واریانته اسکاری» ^{[persian-alpha 3]} و «کوروا پارابولیکا»^{[persian-alpha 4]} از ویژگی‌های مهم پیست گراند پری اصلی هستند. منحنی سرعت بالای کوروا گرانده پس از پیچ «واریانته دل رتیفیلو»^{[persian-alpha 5]} قرار گرفته‌است. و پیچ رتیفیلو نیز در انتهای مسیر مستقیمی واقع شده‌است که «رتیفیلو تریبونه»^{[persian-alpha 6]} نام دارد. این پیچ که در واقع یک چیکان محسوب می‌شود، معمولاً توسط رانندگان فرمول یک شکسته‌شده و با سرعت بالا طی می‌شود.

با توجه به پیچ‌های سریع و مسیرهای مستقیم طولانی این پیست، رانندگان در بیشتر طول مسیر با حداکثر قدرت و سرعت حرکت می‌کنند؛ همین موضوع باعث شده‌است که خودروهای چرخ‌باز فرمول یک بتوانند در پیست مونتزا بیشترین سرعتی را که قابلیت دستیابی به آن را دارند، به نمایش بگذارند: در اواسط دههٔ ۲۰۰۰ و با موتورهای وی۱۰، سرعت این خودروها به سرعت ۳۷۲ کیلومتر بر ساعت (۲۳۱ مایل بر ساعت) می‌رسید. اگرچه در سال ۲۰۱۲ با موتورهای ۲٫۴ لیتری وی۸ سرعت این خودروها در این پیست به‌ندرت از ۳۴۰ کیلومتر بر ساعت (۲۱۱ مایل بر ساعت) تجاوز می‌کرد؛ اما استفاده از ترکیب موتورهای ۱٫۶ لیتری وی۶ هایبرید، توربو با نیروی رو به پایین کاهش یافته در سال ۲۰۱۴، بیشینهٔ سرعت خودروهای فرمول یک در پیست مونتزا تا ۳۶۰ کیلومتر بر ساعت (۲۲۴ مایل بر ساعت) نیز به‌ثبت رسید. این پیست به‌طور کلی مسطح است، اما از دومین پیچ در منحنی دوقلوی لسموس^{[persian-alpha 7]} تا پیچ واریانته اسکاری دارای یک شیب تدریجی ملایم است. با توجه به مشخصات پایین آیرودینامیکی مورد نیاز و در پی آن کاهش نیروی رو به پایین،^[7] چسبندگی در این پیست بسیار ضعیف است و کم‌فرمانی در مقایسه با سایر پیست‌ها در مونتزا مشکل جدی‌تری محسوب می‌شود؛ با این حال، اثر معکوس آن، یعنی بیش‌فرمانی نیز سکتور دوم پیست وجود دارد، و نیازمند استفاده از تکنیک بسیار متمایز قفل معکوس است. از آنجا که حداکثر توان و کمترین میزان نیروی پسار، کلید دستیابی به سرعت بیشتر در مسیرهای مستقیم هستند، تنها شرکت‌کنندگانی که از توان کافی پیشرانه یا بازدهی آیرودینامیکی بالا برخوردار باشند، قادر به رقابت برای دستیابی به جایگاه‌های بالای رده‌بندی در این پیست هستند.

پیکربندی‌های پیشین پیست

• 
  پیست اولیه (۱۹۲۲–۱۹۳۳)
• 
  نوع چهارم (پیست فلوریو) (۱۹۳۵–۱۹۳۷)
• 
  نوع ششم (۱۹۳۸–۱۹۵۴)
• 
  نوع هفتم (پیست ترکیبی) (۱۹۵۵–۱۹۶۹)
• 
  نوع هفتم (پیست جاده‌ای) (۱۹۵۵–۱۹۷۳)
• 
  نوع هشتم (۱۹۷۲–۱۹۷۳)
• 
  نوع نهم (۱۹۷۴–۱۹۷۵)
• 
  نوع دهم (۱۹۷۶–۱۹۹۳)
• 
  نوع یازدهم (۱۹۹۴)
• 
  نوع دوازدهم (۱۹۹۵–۱۹۹۹)
• 
  نوع سیزدهم (۲۰۰۰-اکنون)

نگارخانه

• 
• 
• 
• 

یادداشت‌ها

1. Curva Grande
2. Curva di Lesmo
3. Variante Ascari
4. Curva Parabolica
5. Variante del Rettifilo
6. Rettifilo Tribune
7. Lesmos

منابع

1. "Autodromo Nazionale Monza – Company profile". Autodromo Nazionale Monza. MonzaNet.it. 2007. Archived from the original on 25 July 2009. Retrieved 2 September 2019.
2. "Formula 1 Gran Premio Santander D'Italia 2009 (Monza) – interactive circuit map". Formula One Administration Ltd. Formula1.com. 1999–2009. Retrieved 17 September 2009.
3. "Autodromo Nazionale Monza – Areas & Structures". Autodromo Nazionale Monza. MonzaNet.it. 2007. Archived from the original on 18 June 2008. Retrieved 2 September 2019.
4. "History". Autodromo Nazionale Monza. Archived from the original on 11 October 2016. Retrieved 2 September 2019.
5. "The hidden history of the Monza banking". Formula One Administration Ltd. Formula1.com. 30 August 2005. Archived from the original on 2 October 2009. Retrieved 2 September 2019.
6. "1922–1928: Construction and first races on the original tracks". Autodromo Nazionale Monza. MonzaNet.it. 2007. Archived from the original on 11 June 2008. Retrieved 17 September 2009.
7. "Fórmula 1: los pilotos tienen miedo por la seguridad en Monza" [Formula 1: the drivers are afraid for safety at Monza] (به اسپانیایی). Clairín.com. 5 September 2006. Archived from the original on 17 August 2009. Retrieved 17 September 2009.

پیوند به بیرون

• وبگاه رسمی
• پیست ناتزیوناله مونتزا در گوگل مپز (پیست‌های کنونی فرمول یک)
• پیست ناتزیوناله مونتزا در توییتر