پیتر هیگز

پیتر وِر هیگز (انگلیسی: Peter Ware Higgs؛ ۲۹ مهٔ ۱۹۲۹ – ۸ آوریل ۲۰۲۴) فیزیک‌دان نظری انگلیسی و دانش‌آموخته دانشگاه کینگز لندن، استاد و استاد برجسته دانشگاه ادینبرو بود.^[1][2] هیگز ارائه‌دهندهٔ نظریهٔ شکست تقارن در برهمکنش الکتروضعیف و پیشنهاددهندهٔ ذره بنیادی بوزون هیگز بود. او در سال ۲۰۱۳ به همراه فرانسوا انگلرت بلژیکی جایزه نوبل فیزیک را در رابطه با جرم ذرات زیراتمی از آن خود کرد.^[3]

پیتر هیگز
هیگز در مراسم جایزه نوبل ۲۰۱۳
زادهٔ	۲۹ مهٔ ۱۹۲۹ نیوکاسل، انگلستان، بریتانیا
درگذشت	۸ آوریل ۲۰۲۴ (۹۴ سال) ادینبرو، اسکاتلند
ملیت	بریتانیایی
محل تحصیل	دانشگاه کینگز لندن
شناخته‌شده برای	بوزون هیگز سازوکار هیگز شکست متقارن در برهمکنش الکتروضعیف
فرزندان	۲
جوایز	همکار انجمن سلطنتی (۱۹۸۳) مدال دیراک (۱۹۹۷) جایزه ولف در فیزیک (۲۰۰۴) جایزه نوبل در فیزیک (۲۰۱۳) مدال کاپلی (۲۰۱۵)
پیشینه علمی
شاخه(ها)	فیزیک نظری
محل کار	دانشگاه ادینبرو کالج سلطنتی لندن دانشگاه کینگز لندن کالج دانشگاهی لندن
استاد راهنما	چارلز کالسون اچ. کریستوفر لانگت-هیگینز
دانشجویان دکتری	دیوید والاس
وبگاه	www.ph.ed.ac.uk/higgs

آغاز زندگی

هیگز در ناحیهٔ الزویک نیوکاسل انگلستان در خانوادهٔ توماس ور هیگز (۱۸۹۸–۱۹۶۲) و همسرش گرترود ماود، کوگیل (۱۸۹۵–۱۹۶۹) چشم به جهان گشود.^{[4][5][6][7][8]} پدرش به‌عنوان صدابردار برای بی‌بی‌سی کار می‌کرد. در نتیجهٔ آسم دوران کودکی، هیگز همراه با خانواده به دلیل کار پدر و سپس جنگ جهانی دوم در حال جابجایی بودند. هیگز دورهٔ اولیه مدرسه را از دست داد و در خانه به او آموزش داده شد.^[9] هنگامی که پدرش به بدفورد نقل مکان کرد هیگز با مادرش در بریستول ماند و تا حد زیادی در آنجا بزرگ شد. او از سال ۱۹۴۱ تا ۱۹۴۶ در مدرسه گرامر کاتام (Cotham) در بریستول درس خواند.^[4][10] او در آنجا از کار یکی از فارغ‌التحصیلان آن مدرسه، پل دیراک بنیانگذار رشتهٔ مکانیک کوانتومی الهام گرفت.^[7]

زندگی حرفه‌ای

هیگز پس از پایان دکترای خود از ۱۹۵۴ تا ۱۹۵۶ به عنوان پژوهشگر ارشد در دانشگاه ادینبورو منصوب شد. او سپس پست‌های مختلف در امپریال کالج لندن و کالج دانشگاهی لندن (جایی که او همچنین به عنوان مدرس موقت ریاضیات تبدیل شد) کار کرد. او در سال ۱۹۶۰ به دانشگاه ادینبورو بازگشت تا پست مدرس مؤسسه فیزیک ریاضی تایت را بر عهده بگیرد و توانست در شهری که در سال ۱۹۴۹ در حین سفر به ارتفاعات غربی از آن لذت می‌برد مستقر شود.^[11][12] پیتر هیگز در آنجا به Reader ارتقاء یافت و در سال ۱۹۷۴ عضو انجمن سلطنتی ادینبرو (FRSE) شد. او در سال ۱۹۸۰ به صاحب کرسی شخصی فیزیک نظری ارتقا یافت. وی در سال ۱۹۹۶ از دانشگاه ادینبورو بازنشسته افتخاری شد.^[1]

هیگز در سال ۱۹۸۳ به عنوان همکار انجمن سلطنتی (FRS) و در سال ۱۹۹۱ به عضویت مؤسسه فیزیک (FInstP) انتخاب شد. او در سال ۱۹۸۴ مدال و جایزه رادرفورد را دریافت کرد. او در سال ۱۹۹۷ مدرک افتخاری را از دانشگاه بریستول دریافت کرد. در سال ۲۰۰۸ هیگز یک کمک هزینه تحصیلی افتخاری از دانشگاه سوانسی برای کار خود در فیزیک ذرات دریافت کرد.^[13]

بوزون هیگز

در دههٔ ۱۹۶۰ هیگز پیشنهاد کرد که شکست تقارن در نظریهٔ الکتروضعیف می‌تواند منشأ جرم ذرات بنیادی را به طور کلی، و بوزون‌های دبلیو و زد «W و Z» را به‌طور خاص، توضیح دهد.^[14][15] هیگز گفته بود که بوزون تنها ایده خوبی بوده که در زندگی داشته است. او در آغاز گمان می‌کرد که نظریه‌ای که در ذهن دارد چیزی جز محاسبه بی‌فایده نیست. اما خیلی زود پی برد که محاسبات او درست هستند.^[16]

سازوکار هیگز که توسط چندین فیزیکدان دیگر نیز تقریباً به‌طور همزمان ارائه شد وجود ذرهٔ جدیدی به نام بوزون هیگز را پیش‌بینی می‌کرد که تشخیص آن به یکی از اهداف بزرگ فیزیک تبدیل شد.^[14][15] در ۴ ژوئیه ۲۰۱۲ سازمان اروپایی پژوهش‌های هسته‌ای (سرن) کشف بوزون را در برخورددهنده هادرونی بزرگ اعلام کرد. سازوکار هیگز به‌طور کلی به عنوان یک عنصر مهم در مدل استاندارد فیزیک ذرات پذیرفته شده است که بدون آن ذرات خاصی جرم ندارند.^[17]

کشف بوزون هیگز مدل استاندارد را کامل کرد.^[16]

کشف بوزون هیگز استیون هاوکینگ را که فیزیکدان همکار او بود برانگیخت تا یادآور شود که به باور او هیگز برای کاری که انجام داده بایستی جایزهٔ نوبل فیزیک را دریافت کند.^[18][19] سرانجام این امر صورت پذیرفت و هیگز در ۲۰۱۳ این جایزه را مشترک با فرانسوا انگلرت دریافت کرد.^[20]

زندگی شخصی و دیدگاه‌های سیاسی

در سال ۱۹۶۳ هیگز با جودی ویلیامسون، یک مدرس آمریکایی زبان‌شناسی در ادینبورو و مانند او، یکی از فعالان کمپین خلع سلاح هسته‌ای (CND)^[21] ازدواج کرد. اولین پسر آنها در اوت ۱۹۶۵ زاده شد.^[22]هیگز دو پسر داشت. یکی از آنها کریستوفر، دانشمند کامپیوتر و دیگری جانی، نوازندهٔ جاز بود. او دو نوه نیز داشت. هیگز و ویلیامسون در سال ۱۹۷۲ طلاق گرفتند. اما تا زمان درگذشت جودی در سال ۲۰۰۸ دوستان هم باقی ماندند.^[23]

درگذشت

پیتر هیگز در ۸ آوریل ۲۰۲۴ پس از یک دوره کوتاه بیماری در سن ۹۴ سالگی درگذشت.^[24]

منابع

1. Griggs, Jessica (Summer 2008) The Missing Piece بایگانی‌شده در ۲۰ دسامبر ۲۰۱۶ توسط Wayback Machine Edit the University of Edinburgh Alumni Magazine, p. 17
2. Overbye, Dennis (15 September 2014). "A Discoverer as Elusive as His Particle". New York Times. Archived from the original on 15 September 2014. Retrieved 15 September 2014.
3. Overbye, Dennis. A Pioneer as Elusive as His Particle بایگانی‌شده در ۲۳ ژوئیه ۲۰۱۶ توسط Wayback Machine, The New York Times website, 15 September 2014. Also published in print on 16 September 2014, on page D1 of the New York edition.
4. Staff (29 November 2012) Peter Higgs: Curriculum Vitae بایگانی‌شده در ۱۴ اکتبر ۲۰۱۳ توسط Wayback Machine The University of Edinburgh, School of Physics and Astronomy, Retrieved 9 January 2012
5. GRO Register of Births: Peter W Higgs, Jun 1929 10b 72 Newcastle T. , mmn = Coghill
6. GRO Register of Marriages: Thomas W Higgs = Gertrude M Coghill, Sep 1924 6a 197 Bristol
7. Sample, Ian. "The god of small things" بایگانی‌شده در ۱۰ آوریل ۲۰۲۴ توسط Wayback Machine, The Guardian, 17 November 2007, weekend section.
8. Macdonald, Kenneth (10 April 2013) Peter Higgs: Behind the scenes at the Universe بایگانی‌شده در ۱۵ اکتبر ۲۰۱۸ توسط Wayback Machine. BBC.
9. "Peter Higgs". The Nobel Prize. Archived from the original on 1 July 2020. Retrieved 9 April 2024.
10. The Cotham Grammar School, a High-Performing Specialist Co-operative Academy The Dirac-Higgs Science Centre بایگانی‌شده در ۲۳ مه ۲۰۱۳ توسط Wayback Machine Retrieved 10 January 2013
11. Mackenzie, Kate (2012) "It Was Worth The Wait" The Interview, The University of Edinburgh Alumni Magazine, Winter 2012/13
12. Professor Peter Higgs broadcast footage. University of Edinburgh. 2012. Event occurs at 2:00. Archived from the original on 21 May 2013. Retrieved 3 July 2012.
13. "Swansea University Honorary Fellowship". Swansea University. Archived from the original on 12 October 2012. Retrieved 20 December 2011.
14. Griffiths, Martin (1 May 2007). "The tale of the blogs' boson". Physics World. Retrieved 5 March 2020.
15. Fermilab Today (16 June 2005) Fermilab Results of the Week. Top Quarks are Higgs' best Friend بایگانی‌شده در ۲۱ سپتامبر ۲۰۰۸ توسط Wayback Machine Retrieved on 27 May 2008
16. کارلوس سرانو (۲۴ فروردین ۱۴۰۳). «چطور بوزون هیگز فهم ما را از دنیا تغییر داد». بی‌بی‌سی فارسی.
17. Rincon, Paul (10 March 2004) Fermilab 'God Particle' may have been seen بایگانی‌شده در ۱۹ ژوئیه ۲۰۰۸ توسط Wayback Machine Retrieved on 27 May 2008
18. "Higgs boson breakthrough should earn physicist behind search Nobel Prize: Stephen Hawking". National Press. 4 July 2012. Archived from the original on 5 July 2012. Retrieved 5 July 2012.
19. Stephen Hawking on Higgs: 'Discovery has lost me $100'. BBC. Archived from the original on 6 July 2012. Retrieved 6 July 2012.
20. Amos, Jonathan (8 October 2013) Higgs: Five decades of noble endeavour بایگانی‌شده در ۱۱ ژوئن ۲۰۱۶ توسط Wayback Machine BBC News Science and Environment; retrieved 8 October 2013
21. "Jody's caring and warmth an inspiration". Archived from the original on 10 April 2024. Retrieved 10 April 2024.
22. Baggot, Jim (2012). Higgs The invention and discovery of the 'God Particle' (First ed.). Fountaindale Public Library: Oxford University Press. pp. 90–91. ISBN 978-0-19-960349-7.
23. Close, Frank (9 April 2024). "Peter Higgs obituary". The Guardian (به انگلیسی). ISSN 0261-3077. Archived from the original on 9 April 2024. Retrieved 9 April 2024.
24. Carrell, Severin (2024-04-09). "Peter Higgs, physicist who discovered Higgs boson, dies aged 94". The Guardian (به انگلیسی). ISSN 0261-3077. Retrieved 2024-04-09.