پل برمر
دیپلمات آمریکایی From Wikipedia, the free encyclopedia
دیپلمات آمریکایی From Wikipedia, the free encyclopedia
لوئیس پل برمر سوم (زاده ۳۰ سپتامبر ۱۹۴۱) دیپلماتی آمریکایی است. او بیش از هر چیز به دلیل ریاست بر حکومت ائتلاف موقت عراق پس از حملهٔ ایالات متحده به این کشور در سال ۲۰۰۳ مشهور است. او از ۲۱ اردیبهشت ۱۳۸۲ تا ۸ تیر ۱۳۸۳ (۱۱ مه ۲۰۰۳ تا ۲۸ ژوئن ۲۰۰۴) به عنوان رئیس کشور در عراق حضور داشت.
پل برمر | |
|---|---|
 | |
| حاکم حکومت ائتلاف موقت عراق | |
| دوره مسئولیت ۱۲ مه ۲۰۰۳ – ۲۸ ژوئن ۲۰۰۴ | |
| نخست‌وزیر | محمد بحرالعلوم ابراهیم جعفری احمد چلبی ایاد علاوی جلال طالبانی عبدالعزیز حکیم عدنان پاچه‌چی محسن عبدالحمید محمد بحرالعلوم مسعود بارزانی عزالدین سلیم غازی مشعل عجیل الیاور |
| قائم‌مقام | جرمی گرین‌استاک |
| پس از | جی گارنر (مدیر دفتر بازسازی و کمک‌های انسان‌دوستانه) |
| پیش از | غازی مشعل عجیل الیاور (رئیس‌جمهور عراق) |
| دفتر مبارزه با تروریسم آمریکا | |
| دوره مسئولیت ۱۶ اکتبر ۱۹۸۶ – ۲۵ مه ۱۹۸۹ | |
| رئیس‌جمهور | رونالد ریگان |
| پس از | رابرت اوکلی |
| پیش از | موریس بازبی |
| سفیر ایالات متحده در هلند | |
| دوره مسئولیت ۳۱ اوت ۱۹۸۳ – ۲۵ اوت ۱۹۸۶ | |
| رئیس‌جمهور | رونالد ریگان |
| پس از | ویلیام دی‌یس |
| پیش از | جان شد |
| اطلاعات شخصی | |
| زاده | لوئیس پل برمر سوم ۳۰ سپتامبر ۱۹۴۱ (۸۲ سال) هارتفورد، کنتیکت، ایالات متحده |
| حزب سیاسی | جمهوری‌خواه |
| همسر(ان) | فرانسس وینفلد |
| فرزندان | ۲ |
| محل تحصیل | دانشگاه ییل مدرسه کسب و کار هاروارد مؤسسه مطالعات سیاسی پاریس |
جرج بوش، برمر را در روز نهم مه ۲۰۰۳ به عنوان نمایندهٔ ریاست جمهوری در عراق منصوب کرد.[1] او دو روز بعد جانشین سپهبد جی گارنر شد که مدیر دفتر بازسازی و کمک‌های انسان‌دوستانه بود. در ماه ژوئن این دفتر به حکومت ائتلاف موقت تبدیل شد و برمر رئیس اجرایی این حکومت گردید.[2][3]
برمر به عنوان حاکم غیرنظامی ارشد عراق چند دستور حکومتی صادر کرد. از میان مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به دستور شمارهٔ یک اشاره کرد که طبق آن مشارکت اعضای حزب بعث عراق در حکومت ممنوع اعلام شد.[4] وی در دستور دوم ارتش عراق را منحل اعلام کرد.[5]
برمر در ۲۲ تیر ۱۳۸۲ مجوز تشکیل شورای حکومتی عراق را صادر کرد تا «از نمایندگی تمام مردم عراق اطمینان یابد.» او اعضای این شورا را از میان گروه‌ها و افرادی انتخاب کرد که از حملهٔ آمریکا به عراق حمایت کرده بودند. با این حال برمر حق وتو را در مورد تصمیمات این شورا برای خود حفظ کرد.
در روز ۸ تیر ۱۳۸۳ ساعت ۱۰:۲۶ صبح (به وقت محلی) حکومت ائتلاف موقت دو روز پیش از موعد مقرر، به طور رسمی سلطهٔ خود بر سرزمین عراق را به حکومت موقت عراق منتقل کرد. برمر در همان روز عراق را ترک کرد. او در سخنرانی تودیع خود که به طور زنده از تلویزیون عراق پخش می‌شد گفت: «من عراق را با خوشحالی نسبت به دستاوردهایمان ترک می‌کنم و مطمئنم که آینده شما پرامید است. بخشی از قلب من همیشه در این سرزمین زیبا میان دو رود با دره‌های حاصلخیز، کوه‌های پرشکوه و مردمان شگرف باقی خواهد ماند.»
شیوهٔ حکومت وی بر عراق انتقادهای زیادی را علیه وی برانگیخت. گزارش‌ها حاکی از آن است که مبالغ بسیار هنگفتی تحت حکومت وی گم شد.[6] تلاش‌های او برای خصوصی‌سازی بخش اعظم زیرساخت و منابع زیرزمینی عراق با انتقادهای شدید همراه بوده است.[7] بسیاری تصمیم وی مبنی بر انحلال ارتش را دلیل مهم افزایش حملات تروریستی علیه نیروهای آمریکایی در عراق می‌دانند.[8][9]
پس از برمر، جان نگروپونت به عنوان عالی‌ترین مقام غیرنظامی در عراق انتخاب شد.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
