انتخاب پیتر هانتکه به عنوان برنده جایزه نوبل انتقادهای زیادی از آکادمی نوبل را برانگیخت؛ زیرا هانتکه در دوره جنگ بوسنی از نیروهای صرب پشتیبانی کرده بود.[1]
بر اساس نظر انتقادی او به کلیشه زبانی و حضور آگاهانه نویسنده در متن بیش از هر چیز به بیگانه سازی ذهن و محیط در آثار پرداختهاست. آثار اولیه او مانند دشنام به تماشاگران[2]و ترس دروازهبان از ضربه پنالتی[3]او را به سرعت در دهه شصت معروف ساخت.
پیتر هانتکه پدر واقعیاش را ندید و از ۲ سالگی به همراه مادر و ناپدریاش، ۴ سال را در آلمان شرقی گذراند.[4] پدربزرگ مادریاش اهل اسلوونی بود. در سال ۱۹۴۸ دوباره به گریفن بازگشت.[5][5]پس از پایان دورهٔ دبیرستان در مدرسه مذهبی کاتولیکها، به مدت ۴ سال در دانشگاه گراتس در رشته حقوق تحصیل کرد.[5][4]پس از آن به ادبیات روی آورد و با آثار نویسندگانی چون داستایوفسکی، ماکسیم گورکی، توماس وولف و ویلیام فاکنر آشنا شد.[نیازمند منبع]
در سال ۱۹۶۶ به ایالات متحده آمریکا رفت و در گردهمایی موسوم به "گروه ۴۷" در دانشگاه پرینستون به رواج نوعی نوشتههای رئالیستی در ادبیات معاصر آلمان تاخت و برای نخستین بار نامش بر سر زبانها افتاد.
انتخاب پیتر هانتکه به عنوان برنده جایزه نوبل ادبیات سال ۲۰۱۹ انتقادهای زیادی از آکادمی نوبل را به چند دلیل برانگیخت. یکی این بود که کمیته نوبل، یک اروپایی را برگزیده بود. دیگر اینکه برنده ۲۰۱۹ نیز از میان زبانهای همیشه ستایش شده، گزینش شدهاست. اما مهمترین انتقاد این بود که هانتکه در دوره جنگ بوسنی از نیروهای صرب پشتیبانی کرده بود.[1]
او با آفرینش آثاری نو و نامتعارف و تغییر نشانهها و روابط بین شخصیتها در نمایشنامههایی چون دشنام به تماشاگران و کاسپار، شیوههای بدیعی به کار گرفت و به تجربهگرایی دست یازید. هانتکه در آثار بعدی خود از شیوههای نوآورانهٔ درهم شکستن مرزهای زمان و بازگشت به اصل خویش و به کاربستن اشیاء و رویدادهای عادی برای تصویر اسطورههای نهان در دل آنها سود جستهاست.
صبحها درکنار پنجره سنگی. و وقتهای دیگر، ۱۹۸۷–۱۹۸۲،[60]۱۹۹۸
سرزمین کلام. سفری در کرنتن، اسلوانی، فری آل، ایسترین و دالماتین با لیزل پونگر،[61]۱۹۹۸
سفر با قایق تک درختی یا نمایشی درباره فیلم جنگی،[62]۱۹۹۹
لویس در جنگل با دینگسدا. با ۱۱ طرح از خود نویسنده،[63]۱۹۹۹
۲۰۰۰ تا ۲۰۰۹
در حال گریه پرسش میشدند. گزارش بعد از جنگ از دو یوگسلاو - لشکرکشی مارس تا آوریل ۱۹۹۹، ۲۰۰۰
گم شدن تصویر یا در میات سیرا د گردوس، ۲۰۰۲
زبانی و نوشتاری. در مورد کتاب، تصاویر و فیلمها ۱۹۹۲–۲۰۰۰، ۲۰۰۲
در حاشیه تریبون بزرگ
1967: Gerhart-Hauptmann-Preis
1972: Literaturpreis des Landes Steiermark
1973: Schillerpreis der Stadt Mannheim
1973: Georg Büchner Prize
1975: Filmband in Gold für Drehbuch Falsche Bewegung
1978: Bambi für Regie
1978: Prix Georges Sadoul
1979: Preis der Gilde deutscher Filmtheater
1979: Franz-Kafka-Preis der Stadt Klosterneuburg (Handke gab die Preissumme an Gerhard Meier und Franz Weinzettl weiter)
1983: Kulturpreis des Landes Kärnten
1983: Franz-Grillparzer-Preis
1985: (Anton-Wildgans-Preis (abgelehnt
1985: Franz-Nabl-Preis (Preis weitergegeben an Michael Donhauser und Walter Grond)
1986: Literaturpreis des Kulturfonds der Stadt Salzburg
1987: Großer Österreichischer Staatspreis für Literatur
1987: Internationaler Literaturpreis Vilenica
1988: Bremer Literaturpreis
1991: Franz-Grillparzer-Preis
1993: Ehrendoktorat der Katholischen Universität Eichstätt
1995: Schiller-Gedächtnispreis
2001: Blauer-Salon-Preis des Literaturhauses Frankfurt
2002: Ehrendoktorat der Alpen-Adria-Universität Klagenfurt
2003: Ehrendoktorat der Paris-Lodron-Universität Salzburg
2004: Siegfried Unseld Preis
2006: Nominierung für den Heinrich-Heine-Preis der Stadt Düsseldorf am 20. Mai 2006. Ablehnung des Jury-Entscheids durch drei Stadtratsfraktionen (30. Mai 2006), Verzicht Handkes am 2. Juni 2006.
2007: Berliner Heinrich-Heine-Preis
2008: Thomas-Mann-Literaturpreis der Bayerischen Akademie der Schönen Künste (Stiftung der Preissumme an die Akademie)
2009: Goldenes Kreuz des Fürsten Lazar (Orden einer serbischen Literatenorganisation)
2009: Franz-Kafka-Preis der Stadt Prag
2010: Vinzenz-Rizzi-Preis
2011: Nestroy-Theaterpreis für Immer noch Sturm – Salzburger Festspiele / Thalia Theater Hamburg, (Kategorie: Bestes Stück – Autorenpreis)
2012: Mülheimer Dramatikerpreis der 37. Mülheimer Theatertage für Immer noch Sturm in der Inszenierung von Dimiter Gotscheff
2012: Großer Kunstpreis des Landes Salzburg
2013: Verdienstorden (Medalja za zasluge) der Republik Serbien in Gold
2013: Einspieler-Preis des Rats der Kärntner Slowenen, Klagenfurt/Celovec
2014: Internationaler Ibsen-Preis
2015: Ehrenbürger von Belgrad
2016: Würth-Preis für Europäische Literatur
2016: italienischer Literaturpreis Premio Scanno
2017: Milovan-Vidakovic-Preis
2017: Ehrendoktorat der Universidad de Alcalá, Spanien
2018: Kärntner Landesorden in Gold
2018: Nestroy-Theaterpreis für das Lebenswerk
2019: Nobelpreis für Literatur
2020: Karadjordjevo-Orden mit Stern erster Klasse
۲۰۰۰: Brothers KARIC Award
۲۰۰۲: America Award
۲۰۰۸: Großer Literaturpreis der Bayerischen Akademie der Schönen Künste