هپاتیت ئی

با هپاتیت ای اشتباه نشود.

هپاتیت ئی (به انگلیسی: Hepatitis E) نوعی التهاب ویروسی در پارانشیم کبد است که عامل آن ویروس هپاتیت ای (HEV) است. در گذشته آن را هپاتیت NonA NonB اپیدمیک نیز می‌نامیدند.

هپاتیت ئی
ویروس هپاتیت ئی
تخصص	بیماری عفونی (تخصص پزشکی)، جراحی زنان و زایمان
طبقه‌بندی و منابع بیرونی
آی‌سی‌دی-۱۰	B17.2
آی‌سی‌دی-۹-سی‌ام	070.4
دادگان بیماری‌ها	5794
ئی‌مدیسین	med/۹۹۵
سمپ	D016751

ویروس هپاتیت ای یک آر ان ای ویروس فاقد کپسول است که از طریق مدفوعی، دهانی و آب‌های آلوده منتقل می‌شود. شیوع این هپاتیت به‌صورت تک‌گیر و همه‌گیر است که اپیدمی در کشورهای توسعه‌نیافته، به‌ویژه در قارههای آسیا و آفریقا شایع‌تر است. این ویروس اولین بار در اپیدمی در هند در سال ۱۹۵۵ کشف شد. بزرگ‌ترین اپیدمی که تا به امروز گزارش شده صدهزار نفر را در شمال‌غربی چین مبتلا کرده‌است.

بیماری‌زایی

این ویروس اغلب یک عفونت حادّ خودمحدودشونده و خوش‌خیم ایجاد می‌کند و به‌ندرت خطرناک است (مگر در افرادِ دچار ضعف ایمنی یا زنان باردار). علائم اصلی بیماری تب، زردی، بی‌اشتهایی، تهوع، ضعف و بی‌حالی است. تشخیص، آزمایشگاهی است و درمان خاصی ندارد. در چین واکسنی علیه این ویروس تولید شده‌است.

جستارهای وابسته

هپاتیت

منابع

ویکی‌پدیای انگلیسی بازبینی ۲۳ تیر نودوسه /Hepatitis E