منصور اوجی (۹ آذر ۱۳۱۶ – ۱۸ اردیبهشت ۱۴۰۰) شاعر معاصر ایرانی بود. از وطن: ۱۶۲ شعر در ستایش شیراز، باغ و جهان مردگان، حیرانی‌ها، حرفی برای گفتن، دفتر گمشده، باغ شب، خواب درخت و تنهایی زمین، شهر خسته، این سوسن است که می‌خواند، مرغ سحر، صدای همیشه، شعرهایی به کوتاهی عمر، حالی است مرا، دفتر میوه‌ها، کتاب کلمات، دفتر شاعری و کوتاه مثل آه از جمله مجموعه اشعار منتشر شده اوجی است.[2] وی دارای نشان درجه یک هنری در حوزه ادبیات بود.[2]
منصور اوجی | |
|---|---|
| زاده | ۹ آذر ۱۳۱۶ شیراز، ایران |
| محل زندگی | خیابان ارم شیراز[1] |
| درگذشته | ۱۸ اردیبهشت ۱۴۰۰ (۸۳ سال) شیراز، ایران |
| پیشه | شاعر |
| ملیت | ایرانی |
| دانشگاه | دانشگاه تهران دانشسرای عالی دانشگاه شیراز |
۹ آذر ۱۳۱۶ در شیراز متولد شد.[3][2] در رشته فلسفه از دانشگاه تهران موفق به کسب مدرک لیسانس شد و پس از آن در رشته علوم تربیتی از دانشسرای عالی تهران مدرک فوق لیسانس را کسب کرد.[4] پس از آنکه به زادگاهش بازگشت، بار دیگر به دانشگاه پهلوی (دانشگاه شیراز) رفت و مدرک لیسانس زبان و ادبیات انگلیسی را نیز کسب کرد.[5] او پس از سال‌ها تدریس، تصمیم گرفت که تدریس را رها کند و زمان بیشتری را به شعر گفتن اختصاص دهد.[6]
در گفتگویی عنوان کرده بود:
«شاعر باید اثر انگشت و امضا داشته باشد و شاعران امروز به دلیل نداشتن این ویژگی، همه شبیه به هم شده‌اند. در هشتاد سال عمرم سعی کردم خودم و زندگی‌ام را بنویسم و هیچ‌وقت دوست نداشتم شبیه کسی باشم.»[2]
به واسطه تألیف بیش از ۲۵ کتاب شعر، دو کتاب در حوزه ترجمه و سه کتاب در حوزه تحقیق و پژوهش، در سال ۱۳۹۶ نشان درجه یک هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به اوجی تعلق گرفت.[7]
اوجی حدود یک سال پیش از مرگ بر اثر شکستگی یکی از دنده‌ها و پس از بهبود نسبی، به‌خاطر عارضه کبدی، در خانه تحت مراقبت و پرستاری قرار گرفت.[8]
شامگاه شنبه ۱۸ اردیبهشت ۱۴۰۰، در سن ۸۳ سالگی در منزل خود در شیراز، بر اثر بیماری کبدی درگذشت.[2][7][8][9]
علاوه‌بر سرودن شعر٬ منصور اوجی تألیفات دیگری نیز دارد. از این جمله کتاب در روشنای صبح که در ۱۳۷۰ منتشر شد و مجموعه‌ای از اشعار برگزیده از یازده تن از شاعران معاصر فارس است.[10] کتاب یکصد و ده نامه از دو سیمین: نامه‌های سیمین دانشور و سیمین بهبهانی به منصور اوجی از این شاعر منتشر شده‌است. آخرین کتاب منصور اوجی یک عمر شاعری نام دارد که در سال ۱۳۹۷ منتشر شد و گزیده‌ای از میان حدود دو هزار شعر و ۲۵ کتاب پیش‌تر منتشر شدهٔ وی است.
از منصور اوجی مجوعه شعرهای زیر منتشر شده‌است:[4]
- باغ شب (۱۳۴۴)
- خواب درخت و تنهایی زمین (۱۳۴۴)
- شهر خسته (۱۳۴۶)
- برگزیده اشعار (۱۳۴۹)
- این سوسن است که می‌خواند (۱۳۴۹)
- مرغ سحر (۱۳۵۶)
- صدای همیشه (۱۳۵۷)
- شعرهایی به کوتاهی عمر (۱۳۵۸)
- حالی است مرا (۱۳۶۸)
- کوتاه مثل آه (۱۳۶۸)
- خوشا تولد و پرواز (؟)
- شعرهای مصری (عاشقانه‌ها) (۱۳۸۸)
- از وطن (۱۶۲شعر در ستايش شيراز) (۱۳۸۹)/ انتشارات نگاه
- كتاب كلمات (۱۳۹۰)/ انتشارات فصل پنجم
- در چهره غروب (۱۳۹۱)/ انتشارات ثالث
- حيراني ها (۱۳۹۱)/ انتشارات فصل پنجم
- دهان تسلي (۱۳۹۲)/ انتشارات ابتكار نو
- گنجشك ها و كلاغ ها (۱۳۹۲)/ انتشارات روشن مهر
- دفتر گمشده (۱۳۹۲)/ انتشارات فصل پنجم
- حرفي براي گفتن (۱۳۹۶)/ انتشارات كوله پشتي
- يك عمر شاعري (۱۳۹۷)/ انتشارات كوله پشتي
- گزيده شعر (۱۳۹۹)/ انتشارات كانون پرورش فكري كودكان و نوجوانان
- شاعر لحظه ها (۱۳۹۹)/ انتشارات سبزان (فارسي/انگليسي)
مجموعه‌ای از گفتاوردهای مربوط به منصور اوجی در ویکی‌گفتاورد موجود است.
نمونه شعرهای منصور اوجی:[3]
«در شط کیهانی چه رازی است؟
در پشت / پستوهای آن دستی است در کار؟
کین شاهکار یکه را در کار کرده‌است؟
این پولکان بی‌شمار
این کهکشان
این بی‌کران را؟»
«با در بسته چه خواهی کار کرد
دست تنها، شب بارانی؟
نه به جیب تو، کلیدی هست
نه به فریاد تو، آوایی
تویی وُ دام چه بایدها.
با در بسته چه خواهی کرد
شب باران، شب ویرانی؟»
- بهار
گفتم بهار کو؟
تابوتی در غروب نشانم داد
بر شانه‌های مردان
در شیون زنان
یا لاله‌ای که سرخ و سراسیمه رسته بود
از لای درز آن
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
