ماکس فون لائو
فیزیک‌دان آلمانی از ویکی‌پدیا، دانشنامه آزاد
ماکس تئودور فلیکس فون لائو (به آلمانی: Max Theodor Felix von Laue) (متولد ۹ اکتبر ۱۸۷۹ – درگذشته ۲۴ آوریل ۱۹۶۰) فیزیک‌دانی آلمانی بود که در سال ۱۹۱۴ برنده جایزه نوبل فیزیک شد. او این جایزه را برای کشف پراش در پرتوهای ایکس در بلورها دریافت کرد.[۱]
ماکس فون لائو | |
|---|---|
 | |
| زادهٔ | ۹ اکتبر ۱۸۷۹ |
| درگذشت | ۲۴ آوریل ۱۹۶۰ (۸۰ سال) |
| ملیت | آلمانی |
| محل تحصیل | دانشگاه استراسبورگ دانشگاه گوتینگن دانشگاه لودویگ ماکسیمیلیان مونیخ دانشگاه هومبولت برلین |
| شناخته‌شده برای | کشف پراش در پرتوهای ایکس در بلورها |
| جوایز | جایزه فیزیک نوبل (۱۹۱۴) |
| پیشینه علمی | |
| شاخه(ها) | فیزیک |
| محل کار | دانشگاه زوریخ دانشگاه فرانکفورت دانشگاه هومبولت برلین انجمن ماکس پلانک |
| استاد راهنما | ماکس پلانک |
او بشدت با سوسیالیزم ملی مخالف بود.
او همچنین باتلاش‌های عملی فراوان در علوم نور و بینایی، نظریه کوانتومی، ابررسانایی، و نظریه نسبیت داشت. او همچنین صاحب مقامات اداری شد که باعث گردید که آلمان پیشرفت علمی زیادی بکند.
روش‌های پیشنهادی برای پراش
لاوه همچنین روش‌هایی را برای تعیین جهت بلوری و کیفیت تک‌کریستالها معرفی کرد که مهم‌ترین آنها عبارتند از:
- روش پس‌تاب لاوه
- روش عبوری لاوه
منابع
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.