از ویکیپدیا، دانشنامه آزاد
قطبالدین سعید بن عبدالله راوندی (۵۷۳-؟ ق)، از علما و فقهای شیعه در قرن ششم هجری قمری است.
شیخ قطبالدین، ابو الحسن یا ابو الحسین، سعید بن عبدالله بن حسین بن هبة الله بن حسن راوندی کاشانی، محدث، مفسر، متکلم، فقیه، فیلسوف و تاریخدان شیعه در قرن ششم هجری است. بسیاری اوقات نیز او را به جدش نسبت داده و میگویند سعید بن هبة الله راوندی. پدر و پدر بزرگ قطب راوندی از علمای بزرگ زمان خود بودند. او در شهر راوند کاشان به دنیا آمد و در سال ۵۷۳ قمری در شهر قم درگذشت. اکنون آرامگاه وی در صحن بزرگ حرم حضرت معصومه سلام الله علیها قرار دارد.
وی تحصیلات ابتدایی را نزد پدر خویش فرا گرفت. پس از آن در محضر درس شیخ ابو علی طبرسی، عمادالدین طبری و سید مرتضی رازی بهره فراوان برد؛ سپس به شهر قم رهسپار شد تا از علمای آن دیار نیز بهرهمند گردد و در مدتی کوتاه از چهرههای سرشناس شیعه گردید.
قطبالدین در آثار خود موضوعات متنوعی از علوم و معارف اسلامی را به بحث گرفته و در علم تفسیر، فقه، حدیث، فلسفه، کلام، تاریخ و دیگر موضوعات نوشتارهای فراوانی بر جای نهادهاست. وی در نوشتههایش تمام جوانب موضوع را بررسی کرده و به نگاهی گذرا اکتفا نمیکند.
دیدگاه دیگران را-چه موافق و چه مخالف- به درستی نقل میکند و مانند انسانی که حق را برای حق میخواهد به کاوش در نظریات دیگران میپردازد. از این رو، کسانی که در صدد معرفی وی برآمدهاند عباراتی را در وصف شان و منزلت او بهکار بردهاند.
آثار قطبالدین به بیش از ۶۰ جلد میرسد که در علوم گوناگون و معارف اسلامی نگاشته شده و از آن جملهاند:
آیت الله مرعشی نجفی به پاس خدمات او، سنگ قبری بلند و با شکوه بر فراز قبرش به یادگار نهاد تا زایران حرم معصومه در ابتدای ورود و خروج از صحن چشمانشان به قبر وی بیافتد.[۱]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.