صدرالدین جوینی

صدرالدین، ابراهیم حَمّوئی جُوِینی با لقب ابوالمجامع (به‌معنای: گردآورِ نیکویی‌ها) (۱۲۴۶، جوین –۱۳۲۲م، عراق) (نسب: ابراهیم بن محمد بن مؤید بن حمویه) عالم شیعه، صوفی و محدث ایرانی و پسر سعدالدین حموی بود. برای فراگیری حدیث به عراق، شام، حجاز، تبریز، آمل، قدس، کربلا و قزوین رفت. سید محسن امین او را از اعیانِ شیعه دانسته و او را حموئی لقب داده، از روی جد بزرگش حمویه. فرائد السمطین فی فضائل المرتضی و البتول والسبطین اثر برجستهٔ اوست. شمس‌الدین ذهبی در مورد او می‌گوید: از امام، روايت کننده، حديث گوى يگانه کامل، فخر اسلام، صدر الدين ابراهيم بن محمد بن المؤيد بن حمويه الخراسانى الجوينى روايت شنيدم ( درس گرفتم )... او بسيار به روايات و به دست آوردن کتب حديثى اهميت مى‌داد، خوش صدا و خوش سيما بود و شخص با هيبت و دين دار و صالحى بود. غازان خان نزد او اسلام آورد.^[1]

صدرالدین جوینی
زادهٔ	۱۲۴۶م/ ۶۴۴ق جوین، ولایت جوین
درگذشت	۱۳۲۲م / ۷۲۲ق ؟ ، عراق
پیشه(ها)	محدث، فقیه
آثار	فرائد السمطین فی فضائل المرتضی و البتول والسبطین

منابع

1. زرکلی، خیرالدین (۲۰۰۲). «الجوینی». [[الأعلام]] (PDF). ج. ۱. بیروت: دارالعلم للملایین. ص. ۶۳. دریافت‌شده در ۲۷ نوامبر ۲۰۱۶. تداخل پیوند خارجی و ویکی‌پیوند (کمک)