عبدالله رازی
از ویکی‌پدیا، دانشنامه آزاد
عبدالله رازی (زادهٔ ۱۲۷۳ در تهران – درگذشتهٔ ۲۳ اردیبهشت ۱۳۳۴ در تهران[۱]) نویسنده، روزنامه‌نگار و شاعر فرزند میرزا ابراهیم همدانی‌الاصل در سال ۱۲۷۳ هجری شمسی در تهران به دنیا آمد. پس از گذراندن تحصیلات مقدماتی به هندوستان و بعد به پاریس رفت و در کارشناسی حقوق فارغ‌التحصیل شد.[۲] و سپس به مصر رهسپار شد و به انتشار مجله‌های رستاخیز سودمند و عصر پهلوی پرداخت. وی با روزنامه‌های حبل‌المتین، ایرانشهر و فرهنگستان همکاری کرد. در ایران مجله سودمند و (آزاد شرق که بیان کننده دیدگاه‌های سیاسی و اجتماعی وی یود) را به مدت کوتاهی منتشر کرد. پس از بازگشت به ایران در وزارت کشور استخدام و مشغول تدریس درس تاریخ شد.[۳] رازی شعر هم می‌سرود و شعرهایش در مجلات و کتاب‌های ادبی آن دوران چاپ شد. در اوشان تهران از دنیا رفت و مدفن وی در آرامگاه ابن بابویه است.[۴] از آثار عبدالله رازی می‌توان به تاریخ ایران از ازمنه باستانی تا سال ۱۳۱۶ش؛ تاریخ مختصر ایران؛ تاریخ مفصل ایران از جهانداری ساسانیان تا زمان حاضر؛ آئین زرتشت و آخوند نامه اشاره کرد.[۵]
وی یکی از نویسندگان و شاعران سرشناس عصر پهلوی می‌باشد. وی را باید از تبار ملی گرایان پرشوری دانست که در عصر پهلوی مورد توجه حکومت قرار گرفت. رویکرد رازی نسبت به دین و مذهب است. رازی بر آن بود تا حقیقت دین اسلام را بیان کند.[۶]
منابع
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.